Αχ Χειμώνα

Κι ενώ οι ενδείξεις και τα πρώτα σημάδια ανακοίνωναν την άφιξή του, ενώ πιστέψαμε πως επιτέλους πλησίασε, πάλι μας άφησε σήμερα.. πάλι μας εγκατέλειψε δειλά, κάνοντας αργά βήματα πίσω μη τηρώντας το προγραμματισμένο του ραντεβού.. Τι του συνέβη; Φαινόταν τόσο εξασθενισμένος, καταβεβλημένος, απογοητευμένος.. σαν να χάνει το ενδιαφέρον του, σαν να μας εγκαταλείπει.. Μήπως φταίει που του κλείσαμε την πόρτα δυνατά ακόμα μια φορά; που του γυρίσαμε την πλάτη και τον αγνοήσαμε ενώ μας άπλωνε το χέρι του; που του χαμογελάσαμε ψυχρά και με αδιαφορία; μήπως πληγώθηκε με τον επίμονο εγωισμό μας η μήπως κουράστηκε με την απερίσκεπτη ολιγωρία μας; Δεν αισθάνεται πλέον ευπρόσδεκτος κοντά μας κι αυτό το νιώθει έντονα πια. Αναρωτιέται.. Βλέπει πως τον διώχνουμε και τον μειώνουμε συνεχώς αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο. Του είναι αδιανόητο, ασύλληπτο.. Πως μπορούμε να τον απορρίπτουμε ενώ προσπαθεί να μας βοηθήσει; Αναρωτιέται και μας προειδοποιεί για τις συνέπειες.. Αλλά εμείς εκεί.. συνεχίζουμε.. συνεχίζουμε ακάθεκτοι αδιαφορώντας ενώ ξέρουμε την σημασία του αλλά και πόσο έχουμε ανάγκη την παρουσία του και την συμβολή του. Πως χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να υπάρχουμε.. αλλά συνεχίζουμε.. συνεχίζουμε σταθερά να μην τον εκτιμούμε διώχνοντας τον ακόμα πιο μακριά. Θα έρθει και φέτος να μας δει.. θα έρθει. Δεν θα είναι ο ίδιος όμως και δεν θα κάτσει πολύ. Και θα ξανάρθει, σίγουρα θα ξανάρθει μα όλο και λιγότερο θα κάθεται.. μέχρι να.. κουραστεί.. να μας γυρίσει κι αυτός την πλάτη και να μας εγκαταλείψει για πάντα..