Άνθρωποι και... Γαριδάκια

Διαβάζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ σχετικά με ζωύφια που περιφέρονται στα σπίτια μας θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου συνέβη αρκετά πρόσφατα και που μάλλον θα μου μείνει αξέχαστο σαν εμπειρία.. Τι κάνει κανείς όταν είναι Αύγουστος, και η πλειοψηφία του πληθυσμού λιάζεται και δροσίζετε στις παραλίες ενώ εκείνος δεν μπορεί λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων; Μα φυσικά, κάθεται στην άδεια πόλη και απασχολεί περισσότερο τον εαυτό του βάφοντας το σπίτι του. Έτσι λοιπόν κι εγώ, αποφάσισα να κάνω αυτό το τολμηρό και γενναίο βήμα πνευματικής και όχι μόνο, ανανέωσης (τηρώντας ταυτόχρονα ακόμα έναν κανόνα του Φενγκ Σουι) σε μια απεγνωσμένη (εποικοδομητικά όπως αποδείχθηκε) προσπάθεια να εξορκίσω τις ταξιδιάρικες σκέψεις που με ταλαιπωρούσαν και που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω με κανέναν άλλον τρόπο.. Πράγμα που σας διαβεβαιώ επιτεύχθηκε, απλά όχι με τον αναμενόμενο τρόπο.. γιατι αν δεν υπάρχουν ενδιάμεσα αυτά τα "απρόοπτα" που συνήθως μας αλλάζουν την γεύση της καθημερινότητάς μας τότε τι;;; Ένα βράδυ λοιπόν, ενώ όλα κυλούσαν μια χαρά, αποφάσισα να καλέσω την παρέα στο τότε εργοτάξιο για να φάμε και να δούμε dvd αλλά και να δουν την πορεία της, σε πρώιμο στάδιο, δημιουργίας μου.. Σαν καλοί φίλοι, δέχθηκαν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση, και ήρθαν αμέσως (ίσως λίγο πιο εύκολα απ ότι όταν τους είχα καλέσει για να βοηθήσουν αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση..). Πέφτει και η παραγγελία και μια πρόθυμη φίλη λέει να πάει στην κουζίνα να φέρει τα απαραίτητα στο σαλόνι μιας και ήταν ο μόνος τελειωμένος αλλά και ανθρώπινα προσβάσιμος χώρος του εργοταξίου ανάμεσα σε σκάλες, μπογιές και πινέλα. "κάτι περίεργο ακούγεται εδώ" φωνάζει από μέσα. Πάω μέσα για να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί και μου εξηγεί πως άκουσε έναν περίεργο θόρυβο κάτω, ανάμεσα στις απλωμένες εφημερίδες.. Κοιτάω αλλά τίποτα. "Λες να μπήκε καμία κατσαρίδα από αυτές τις ιπτάμενες; τα θηρία που κυκλοφορούν το καλοκαίρι; που ακριβώς το άκουσες;" Μου δείχνει με το χέρι κρατώντας απόσταση ασφαλείας.. Κοιτάω πάλι αλλά τίποτα. Ούτε καν ήχος. "μπορείς να πας να σηκώσεις την εφημερίδα στο σημείο που το άκουσες για να δω;" της λέω με το θαρραλέο ύφος μου με χαρακτηρίζει. "Όχι, να.. ξέρεις.. προτιμώ να μην πάω.. αν θες πήγαινε εσύ, εκεί στην γωνία δίπλα στο ψυγείο κάπου ακούστηκε και κουνήθηκε η εφημερίδα". "Μα αφού εσύ δεν φοβάσαι τα έντομα, γιατί δεν πας, μήπως είδες τίποτα και δεν μου το λες;" "Όχι όχι, απλά.. να.. βλέπεις.. έχω τα πιάτα στα χέρια και δεν είναι εύκολο, πάω μέσα στα παιδιά και σε αφήνω να κοιτάξεις εσύ" μου λέει και απομακρύνεται. Σαν μάχιμος οικοδεσπότης, αποφασίζω λοιπόν να πλησιάσω το σημείο και να σηκώσω τις εφημερίδες. "Φσστ, τσκστσ" και κάτι εξαφανίζεται ακαριαία πίσω από το ψυγείο χωρίς να έχω την ευκαιρία να διακρίνω τίποτα παρά μόνο κάτι.. καφέ.. μακρύ.. κάτι σαν ουρά.. ουρά;;; *Ρίγος* Τι να ήταν;; δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο σε ζωύφιο.. τώρα τι κάνω; Παραμένω ψύχραιμος και αφού επαναφέρω τα χρώματα στο πρόσωπο μου, που να τονίσω δεν ταίριαζαν καθόλου με τα ζωηρά και φρεσκοβαμμένα χρώματα στους τοίχους, αποφασίζω να φωνάξω τα παιδιά στην κουζίνα. "Για ελάτε λίγο γιατί νομίζω κάτι είδα αλλά δεν είμαι σίγουρος". "Σαν τι δηλαδή;" απαντάνε με ύφος απορίας.. "Ε δεν ξέρω γι αυτό σας κάλεσα.. κάτι σαν ουρά;.. νομίζω". "εγώ ας πάω μέσα και μου λέτε εσείς τι βρήκατε" μου λέει ο φίλος και η πρώτη αποχώρηση της γενναίας αυτής παρέας είναι πλέον πολύ κοντά. "Μείνε εδώ και μην μπεις μέσα στην κουζίνα ρε παιδί μου, απλά θα κουνήσω εγώ το ψυγείο και εσύ αν δεις κάτι να έρχεται θα το φοβίσεις για να μην πάει στο υπόλοιπο σπίτι" του είπα με πολύ χαλαρό ύφος σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μην χάσω όλη μου την επιστράτευση. Μάταια.. η πόρτα της κουζίνας κλείνει και μας αφήνει πλέον τρεις στον χώρο του εγκλήματος.. δύο (ένας εκ των όποιων εγώ) πάνω σε καρέκλες και μία φίλη μου κρατώντας ένα κοντάρι από αυτά που χρησιμοποιούσα στο βάψιμο. Μη έχοντας άλλη επιλογή, θυσιάζω την ασφαλή μου θέση και μετακινώ λίγο το ψυγείο αλλά τίποτα.. ούτε ίχνος, ούτε κίνηση, ούτε ήχος. "Δεν υπάρχει τίποτα εκεί" ακούω να μου λέει η πάντα οπλισμένη φίλη μου. "Μάλλον θα έφυγε αλλά από πού; δεν υπάρχει καμία τρύπα στον τοίχο.. μήπως από την μπαλκονόπορτα της κουζίνας που αφήνεις ανοιχτή για να ξεμυρίσει η μπογιά;" Δεν ξέρω τι να απαντήσω αλλά αυτή η εκδοχή μου αρέσει και την υιοθετώ. Κατεβαίνουμε απο τις καρέκλες και ενώ ανοίγω την πόρτα για να βγούμε ακούμε πάλι έναν μικρό θόρυβο πίσω μας, αυτή τη φορά συνοδευόμενος από τον ήχο του κουδουνιού της εισόδου. "Ήρθαν τα σουβλάκια" φωνάζει ο φίλος του σαλονιού μη κάνοντας την παραμικρή κίνηση να ανοίξει την πόρτα. Οπλιζόμαστε και οι τρεις αυτή τη φορά, εγώ με μια ξύλινη μακριά κουτάλα, η μια φίλη με μυγοσκοτώστρα και η άλλη παραμένει απτόητη, με το κοντάρι. Πρίν το καταλάβω, η όλη υπόθεση είχε εξελιχθεί όπως αποδείχθηκε,σε ...οικιακό αντάρτικο!!!!! "Κάποιος όμως πρέπει να ανοίξει την πόρτα" λέω κάνοντας ένα βήμα πίσω. "εγώ" "εγώ" φωνάζουν και οι δύο ταυτόχρονα κατοχυρώνοντας έτσι την φυγή τους αλλά έχοντας προλάβει την ανακοίνωση με διαφορά δευτερολέπτων παίρνω την πρωτοβουλία να θυσιαστώ αποχωρώντας προσωρινά από την μάχη. Ανοίγω την πόρτα με μάλλον αθώο ύφος και το νεαρό παιδί που κρατούσε την παραγγελία με κοιτούσε χαμογελώντας αφού μάλλον η όψη της ξεχασμένης στα χέρια μου κουτάλας σε θέση ετοιμότητας τον διασκέδαζε.. Πληρώνω και ενώ τον ευχαριστώ με ρωτάει "Όλα καλά;" "Όλα για όλα, αλλά όχι άλλες ερωτήσεις γιατί βιάζομαι και έχουμε επιχείρηση μέσα" του λέω με χαμόγελο και κλείνω ευγενικά την πόρτα αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο να με περάσει για τρελό. (αν τύχει και διαβάζεις αυτό το ποστ και ήσουν εσύ το παιδί με τα σουβλάκια, πιστεύω θα με συγχωρέσεις και θα λυθεί η όποια παρεξήγηση). Δίνω τα σουβλάκια στον φίλο του σαλονιού και τρέχω πάλι στο πεδίο μάχης με τις συμπολεμίστριές μου. Κανένα νέο από το μέτωπο.. ίσως ο αέρας να είχε κουνήσει τις εφημερίδες αυτή τη δεύτερη φορά μιας και τίποτα δεν βγήκε στην επιφάνεια.. Με την την προκλητική όμως παρουσία των σουβλακίων στο σπίτι ήταν πλέον πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούμε σε κάτι άλλο. Δεν έμενε παρά να αποφασίσουμε ομόφωνα για την λήξη της μάχης, μια δύσκολη η όχι και τόσο απόφαση που αποφασίστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αποχωρούμε λοιπόν με ύφος νικητή και αφού βεβαιωθούμε πως σφραγίστηκε ερμητικά η πόρτα της κουζίνας πίσω μας, προχωράμε στο πολυπόθητο σαλόνι όπου μας περίμενε το γεύμα, το dvd αλλά και ο τέταρτος και σοφότερος φίλος μας καθισμένος οκλαδόν στον καναπέ αποφεύγοντας την όποια επαφή με το πάτωμα.. Μία στάση που μάλλον ενέπνευσε όλους μας, αφού την τηρήσαμε και εμείς καθ' όλη την διάρκεια της βραδιάς. "ωραίο το έργο, ωραία τα φαγητά αλλά πήγε αργά και αύριο δουλειά" είπε η μία φίλη και φάνηκε να μην ήταν η μόνη που συμφωνούσε. "μα παιδιά καθίστε λίγο ακόμα, είναι μόλις 1 η ώρα, νωρίς είναι, αν θέλετε κοιμόσαστε και εδώ για να μου κάνετε παρέα" τους προτείνω εγώ αλλά μάλλον η προσφορά μου δεν τους ήταν και πολύ δελεαστική αφού μου χαμογέλασαν πονηρά σύσσωμοι.. "καληνύχτα και ευχαριστούμε", "καληνύχτα και καλή ξεκούραση", "καληνύχτα και καλή τύχη".. τύχη; άκουσα καλά; γιατί τύχη;; τι εννοούν; Δεν ήταν η ώρα να το αναλύσω περισσότερο, ούτε η ώρα να ασχοληθώ..θα πέσω και εγώ όπως είμαι, γρήγορα για ύπνο γιατί αύριο έχει δουλειά και μετά πάλι βάψιμο. Μια καινούργια μέρα ξημερώνει, ηλιόλουστη και ζεστή όπως ακριβώς αρμόζει στον Αύγουστο μήνα. Μετά το πρωινό μου μπάνιο και την χαρακτηριστική μου καθυστέρηση να ετοιμαστώ για το γραφείο αντιλαμβάνομαι πως η πόρτα της κουζίνας παραμένει κλειστή άρα η προετοιμασία καφέ απαιτεί ακόμα μια θυσία.. θα την κάνω η όχι; μεγάλο το δίλημμα.. Άστο, θα παραγγείλω από τον θάνατο τον πρώτο μου καφέ (θάνατος είναι το παρατσούκλι της καφετζούς της εταιρίας μιας και φημίζεται για τον θεσπέσιο καφέ της). Ας κάνω όμως μια αναγνωριστική πριν φύγω, έτσι για να μου φύγει και η όποια ιδέα. Χτυπάω την πόρτα δυνατά και με καθυστέρηση λίγων δευτερολέπτων για να δώσω τον χρόνο να κρυφτεί οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι μέσα, ανοίγω. Τίποτα απολύτως. Όλα ήρεμα, όλα καλά. Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να σκέφτομαι το οτιδήποτε. Σφυρίζοντας λοιπόν τον ύμνο της ξενοιασιάς, κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού και αναχωρώ για δουλεία, διπλά χαρούμενος αφού ήταν και Παρασκευή, άρα τελευταία εργάσιμη μέρα. Ωραία ξεκίνησε η μέρα, φαινόταν να είναι χαλαρή αφού δεν είχα ούτε ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα πρωί πρωί μέχρι που έπεσε το πρώτο, που παρόλο που δεν ήταν επαγγελματικό, ήταν βαλτό να με αναστατώσει.. "Έλα καλημέρα, τι κάνεις; τι έγινε τελικά χτες το βράδυ είχες καμία εξέλιξη;" "Καλημέρα, καλά είμαι, εξέλιξή; όπως; τι εννοείς;" "Ε ξέρεις.. με τον θόρυβο στην κουζίνα κλπ" "Καμία εξέλιξη, τελικά δεν ήταν τίποτα, άδικα δημιουργήσαμε τέτοιο κλίμα και σε πληροφορώ κοιμήθηκα μια χαρά" "Α πολύ χαίρομαι, πάντως αν γίνει τίποτα πάρε με να μου πεις.." "Δεν θα σε πάρω γιατί δεν θα γίνει, θα μιλήσουμε μετά όμως, φιλάκια" Κλείνω και πριν προλάβω να πιω άλλες δυο γουλιές του θανάτου, πάλι τηλέφωνο.. "Έλα ρε, τι έγινε τελικά;" "Καλημέρα και σε σένα.. τι εννοείς τι έγινε;" "Με το θέμα το χτεσινό, καλά το σκεφτόμουν μετά και γελούσα..πάντως χωρίς πλάκα δεν είναι και λίγο να σου τύχει κάτι τέτοιο και να είσαι μόνος στο σπίτι.. εγώ δεν ξέρω τι θα είχα κάνει στην θέση σου.." "Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιέσαι γιατί θα έκανες ακριβώς αυτό που έκανα κι εγώ. Θα έριχνες έναν βαρύ ύπνο στον καναπέ μιας και δεν υπήρξε κανένα απολύτως ζήτημα" "Ναι, μίλησα και με την άλλη πριν και μου το είπε, αλλά ρε συ αφού το ακούσαμε όλοι μας, κάτι παιζόταν στην κουζίνα". "Δεν παιζόταν τίποτα σε διαβεβαιώ, όλα ήταν στην θέση τους το πρωί που κοίταξα, πινέλα μπογιές, τα πάντα" "Χμ.. καλά.. πάντως αν χρειαστείς τίποτα πες μου" "Θα σου πώ, να σαι καλά, θα τα πούμε μετά οκ; σε φιλώ" Κλείνω και μετά παύση.. σκέψεις.. Λές; μα αφού δεν είδα τίποτα ρε γαμώτο.. και αυτό που είδα χτες μπορεί να ήταν απλά μια σαρανταποδαρούσα.. δεν μπορεί να ήταν κάτι άλλο θα το είχα δει. Ξεχνάω τα πάντα και συνεχίζω την δουλειά μέχρι που σχολάω και γυρίζω σπίτι. Σπίτι μου σπιτάκι μου που σ' έχω κάνει εργοτάξιο μεν, άλλα όταν τελειώσω μαζί σου θα λάμπεις του λέω μπαίνοντας μέσα, παρηγορώντας τον εαυτό μου πρώτα, και αφού κάνω μια προληπτική επιθεώρηση του χώρου αράζω στον καναπέ και ξεκουράζομαι λίγο πριν πιάσω πάλι τις μπογιές. Χτυπάει το κινητό, μάλλον θα είναι για να κανονίσουμε το αποψινό πρόγραμμα. "Έλα τι κάνεις;" "Κι εγώ καλά, εδώ αράζω πριν ξεκινήσω πάλι το βάψιμο" "Κι εγώ πέρασα πανέμορφα προχτές και είχα σκοπό να σε πάρω τηλέφωνο σήμερα το πρωί για να το επαναλάβουμε απόψε άλλα μου έτυχαν διάφορα μωρέ, και είναι και το βάψιμο στη μέση οπότε.. περιμένεις λίγο;" σταματάω την μέχρι τότε όμορφη συζήτηση γιατί σαν να είδα κάτι να κινείτε μπροστά μου δίπλα στο έπιπλο της τηλεόρασης. "Πρέπει να σε κλείσω, δεν μπορώ να σου εξηγήσω, απλά κάτι έτυχε... θα σε πάρω.. συγγνώμη" κλικ και η συνομιλία διακόπτεται πριν ακόμα με χαιρετήσουν.. Ξαφνικά το βλέπω μπροστά μου.. ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα και πήρε σάρκα και οστά.. έχω έναν παραβάτη στο σπίτι μου έναν εισβολέα, έχω ένα.. ένα.. δεν μπορώ να το πω.. ένα ποντίκι! Ένα ποντίκι που περπατάει με χαλαρούς ρυθμούς με κατεύθυνση τον διάδρομο άρα τα υπνοδωμάτια, το μπάνιο και την κουζίνα!!! Πετάω πανικόβλητος το κινητό στον καναπέ, αρπάζω ένα μαξιλάρι και αποφασίζω να το ακολουθήσω μη έχοντας αποφασίσει τι ακριβώς θα το κάνω όταν το πλησιάσω.. το πανούργο αυτό τετράποδο όμως όταν με αντιλήφθηκε αύξανε ρυθμούς σε σημείο να εξαφανιστεί από τον διάδρομο προτού προλάβω να δω που μπήκε.. Τώρα τι κάνω; τι μπορώ να κάνω... γρήγορες αποφάσεις, αστραπιαίες.. εδώ δεν χωράει η πολυτέλεια της καθυστέρησης.. Το βρήκα! θα κλείσω όλες τις πόρτες για να το περιορίσω όπου κι αν έχει μπει! Δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να το εγκλωβίσω! Όπως και έκανα! Και μετά αρχίζει το μαρτύριο.. τι το κάνουν τώρα το ποντίκι; το πιάνουν; πως το πιάνουν; το σκοτώνουν; πως το σκοτώνουν; Το διώχνουν; θα φύγει; Και παρόλο που είμαι άνθρωπος της φύσης, των άγριων ζώων και της περιπέτειας, εδώ νιώθω διαφορετικά. Έχω ένα τετράποδο να παραβιάζει τον ιδιωτικό μου χώρο. Και να πω πως είμαι εξοχή να το καταλάβω, αλλά είμαι στην πόλη και δεν επέλεξα να έχω ένα ανεπιθύμητο κατοικίδιο! Δέχομαι επίθεση! Ασύμμετρη απειλή! Δεν γίνεται πρέπει κάτι να κάνω... Η πρώτη μου σκέψη είναι τα μεγάλα μέσα. Τηλέφωνο γονείς.. "Έλα τι έγινε; πως πάει;" "Όλα καλά κι εγώ.. πήρα να δω τι κάνετε και.. να σου πω.. πως έχω ένα σχετικά.. πως να στο πω.. σοβαρό πρόβλημα.." "Μην ανησυχείς δεν είναι κάτι το τόσο.. αλλά.. να.. ξέρεις.. έχω ένα ποντίκι στο σπίτι.." (ακούω μια παύση και δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα κάποιο μικρό γέλιο) "Είσαι εκεί; μπορείς να μου πεις αν έχεις καμιά ιδέα;" "Τι;;; τι εννοείς "γιατί δεν του δίνεις μία να το πεταξεις"; " "Όταν ήσουν μικρή έτσι έκανες εσύ όταν έβλεπες ποντίκι;" "Τόσο απλό είναι για σένα; και θα κάτσει το ποντίκι να με περιμένει να το χτυπήσω;" "Άσε που νομίζω μπορεί να λυπηθώ να το χτυπήσω κιόλας όταν έρθει η εκείνη η στιγμή" "Δεν ξέρω, δεν θέλω άμεση επαφή μαζί του.. ίσως το αεροβόλο αλλά και πάλι το βρίσκω δύσκολο" "Καλά θα δω τι θα κάνω.. σ' ευχαριστώ πάντως με υποχρέωσες.. άντε φιλάκια" Επόμενο τηλέφωνο "Έλα ρε, τελικά ήταν ποντίκι, έχεις καμιά ιδέα πως να το χειριστώ;" "μη γελάς ρε!! Φάκα;; και πεθαίνει αμέσως;" "Τι εννοείς σε σας ούρλιαζε για ώρες όταν το είχε πιάσει η φάκα;;;" "Καλά άστο θα δω.. ευχαριστώ πάντως" Ώρα για ίντερνετ.. αλλά πώς;; αφού το κομπιούτερ είναι μέσα στα υποψήφια δωμάτια "συγκεντρώσεως" Στο μυαλό μου στροβιλίζονται ιστορίες που άκουγα μικρός για το πώς ένα ποντίκι μπορεί να σου φάει το αυτί η και άλλα μέλη του σώματός σου στον ύπνο σου χωρίς να το καταλάβεις με το λεγόμενο "γλυκό δάγκωμα".. Τηλέφωνο πάλι και πάλι μέχρι που μέσα στον καταιγισμό λύσεων ακούω και μια που μου "κάνει".. σχετικά.. "Γαριδάκι!" "Γαριδάκι;" "Γαριδάκι, έτσι θα το ζητήσεις στο φαρμακείο" Κλείνω το τηλέφωνο και καλώ το πλέον κατάλληλο άτομο για την ανεύρεση εφημερεύοντος φαρμακείου παρασκευή βράδυ τον Αύγουστο! Μπορεί να χάσαμε τον πόλεμο αλλά όχι και την μάχη!!! Ξεκινάμε την σταυροφορία από την περιοχή μου μάλλον αποτυχημένα αφού ο συγκεκριμένος φαρμακοποιός μάλλον απουσίαζε στα σεμινάρια καλής συμπεριφοράς και στοιχειώδους ευγένειας. Ολοταχώς προς το επόμενο σε γειτονική περιοχή (δήμο) αλλά και εκεί τα αποθέματα είχαν εξαντληθεί. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως μια ποντικοπαγίδα θα ήταν δυσεύρετο είδος; ακόμα και η ένωση καταναλωτών θα σήκωνε τα χέρια ψηλά! Συνεχίζουμε ακάθεκτοι στις γύρω περιοχές μέχρι που βρήκαμε ένα φαρμακείο που θα μπορούσε επιτέλους να μας προμηθεύσει το περίφημο γαριδάκι. "Έχετε γαριδάκι;" "Είστε πολύ τυχερός, έχω το τελευταίο κουτί" "Το τελευταίο; μα.." "μην απορείτε κύριε.. έχει τρομερή ζήτηση αυτή την περίοδο" "Ζήτηση το γαριδάκι;" "Βεβαίως, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στην Αθήνα με τόσες εκσκαφές για το φυσικό αέριο, για τις οπτικές ίνες για για για έχουν βγει χιλιάδες ποντίκια στην επιφάνεια" "Εντάξει εντάξει, θα το πάρω.. αλλά πείτε μου.. ισχύει αυτό που λένε πως όταν το φάει θα πάει στην φωλιά του και θα γίνει σκόνη;" "Βεβαίως, θα το φάει, θα πάθει εσωτερική αιμορραγία και θα επιστρέψει στην φωλιά του να πεθάνει γαλήνια και να γίνει σκόνη από το δηλητήριο" "Γαλήνια;; ναι.. ας είναι.. θα το πάρω.. χίλια ευχαριστώ" Επιστρέφουμε σπίτι όπου ξεκινά και η επιχείρηση ταΐσματος του ποντικιού. Μη θέλοντας να χρησιμοποιήσω κανονικά πιάτα, βάζω τα γαριδάκια σε μικρά χάρτινα πιατάκια παιδικού πάρτι με Ντόναλντ και Μίκυ (ειρωνικό;;)και τα τοποθετώ στρατηγικά σε κάθε δωμάτιο κλείνοντας πάλι τις πόρτες.. και τώρα τι;; τώρα τι κάνω;;; Τώρα περιμένω.. και αναμένω.. αλλά πως θα ξέρω αν το έχει φάει;; Το πρώτο βράδυ κοιμάμαι πάλι καναπέ με φώτα αναμμένα... όχι και τόσο καλός ύπνος αφού ξυπνούσα συστηματικά να ελέγχω την περίμετρο για οποιαδήποτε ύποπτη κινητικότητα. Περνάει ακόμα μια μέρα αγωνίας μέχρι που την μεθεπόμενη ελέγχω και τα δωμάτια. Ανοίγω κουζίνα.. τίποτα.. ανοίγω μπάνιο.. τίποτα.. ανοίγω το υπνοδωμάτιό μου, κανένα ίχνος, ανοίγω το επόμενο υπνοδωμάτιο και εκεί σαν να μου μύρισε κάτι περίεργο.. Λες;; λες να είναι κάτι η είναι η κλεισούρα του φρεσκοβαμμένου δωματίου καλοκαιριάτικα;; κοιτάω κάτω και βλέπω πράσινες πατημασιές στο καρπέ.. κάτι είχε πατήσει πάνω στον κουβά της μπογιάς και μετά στο ξύλινο πάτωμα.. Σίγουρα εδώ είναι!!! Κλείνω γρήγορα την πόρτα και παίρνω πάλι τηλέφωνο την φίλη εξολοθρεύτρια, ναι αυτή με το κοντάρι! ήταν η μόνη άλλωστε που μου έδειξε εξ αρχής τα στοιχεία πολεμιστή και της αποτελεσματικότητάς της.. "Μπορείς να έρθεις; νομίζω ξέρω σε πιο δωμάτιο κρύβεται" Δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα, η ανταπόκριση ήταν άμεση αφού σε μόλις λίγα λεπτά ήταν σπίτι μου. Μπαίνει στο δωμάτιο και σαν λαγωνικό ακολουθεί την όσφρησή της μέχρι που καταλήγει πως το ποντίκι βρίσκεται μέσα σ' ένα συρτάρι!! "Το βρήκα! τι να κάνω; να το πάρω μαζί με την μπλούζα;" "Να το πάρεις μαζί με όλα τα ρούχα όπως είναι και μέσα σε σακούλα σκουπιδιών" "Όλα;;" "ΟΛΑ!!!" Όπως κι έγινε.. και ο εφιάλτης κάπου τελείωσε.. Οι ρυθμοί του σπιτιού μου επανήλθαν σιγά σιγά και κατάφερα και τελείωσα και το βάψιμο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πώς ένα τόσο μικρό ζώο μπόρεσε να μου κάνει τα πάνω κάτω σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.. Εξακολουθώ να πιστεύω πως αν είχε μπει λιοντάρι (που λέει ο λόγος) σπίτι μου θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά αλλά το γεγονός πως δεν το έβλεπα και γνωρίζοντας πως ο εχθρός περιφέρεται κρυφά και ύπουλα με τρέλαινε.. Τέλος καλό όλα καλά μέχρι πριν περίπου ένα μήνα όπου μια συνάδελφος μου ξαναθυμίζει την αόρατη απειλή αφού μ' ενημερώνει πως περνάει τον ίδιο εφιάλτη.. "Δεν είναι τίποτα" της λέω χαμογελώντας με καθησυχαστικό τόνο ψυχραιμίας και εμπειρίας. "Γαριδάκι.. και όλα θα γίνουν"