Ετοιμάζω Ταξίδι, Μοναχά...

Μια και αναφέρθηκα γι' αυτά στο προηγούμενο ποστ και ενόψει προγραμματισμένων διακοπών τον επόμενο μήνα.. αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, αυτό θα ήταν τα ταξίδια.. και νομίζω πως όσοι με ξέρουν προσωπικά θα συμφωνήσουν πως αυτό είναι και το μεγάλο μου παθός, ίσως και το μεγαλύτερο. Και δεν είναι μόνο η περίοδος διαμονής σε κάποιο άλλο μέρος ούτε ο προορισμός που με μαγεύει τόσο όσο η όλη διαδικασία που ξεκινά από την στιγμή της απόφασης, την αναμονή για την αναχώρηση, την όποια προετοιμασία, την διαδρομή, το απρόβλεπτο, το αγνώστο. Και αυτό ανεξάρτητα του προορισμού ή της διάρκειας του ταξιδιού είτε αυτό ήταν για μια μέρα ή για μήνες, Ελλάδα ή εξωτερικό. Θυμάμαι από μικρός έναν περίεργο ενθουσιασμό που με κυρίευε με το που ανακοινωνόταν κάποιο ταξίδι, μια γλυκιά αγωνία σε συνδυασμό με ανυπομονησία.. ένα συναίσθημα αρκετά δύσκολο για να το περιγράψω που για να είμαι ειλικρινής, μάλλον διατηρώ μέχρι και σήμερα. Ίσως για πολλούς ένα ταξίδι να σημαίνει απλά ξεκούραση, διασκέδαση και αναψυχή. Για μένα όμως πρώτα απ' όλα σημαίνει γνώση, εμπειρία, βίωμα, περιπέτεια, ανακάλυψη και ίσως είναι το πιο πλούσιο μάθημα που μπορεί να έχει κανείς από οποιοδήποτε σχολείο. Ένα μάθημα που μας δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε άπειρα πράγματα για άλλες συνήθειες, άλλες κουλτούρες, έθιμα, παραδόσεις αλλά ακόμα και διαφορετικές συμπεριφορές ανθρώπων από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Ένα μάθημα που κλονίζοντας την καθημερινότητα μας, μας εμπλουτίζει, μας διευρύνει και μας βοηθά να ανακαλύψουμε καλύτερα τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητές μας με άλλους. Ένα μάθημα που κατά την γνώμη μου, κατά κάποιο τρόπο μας ολοκληρώνει ως προσωπικότητες αλλά και ως ανθρώπους. Ακούω πολλές φορές γνωστούς μου να παραπονιούνται για την ταλαιπωρία σε κάποια ταξίδια τους, για την κούραση και άλλα.. και σκέφτομαι πως ακόμα και αυτές οι εμπειρίες είναι κομμάτι του μαθήματος και πως χωρίς αυτές ίσως το ταξίδι να μην κατάφερνε να μας δώσει το νόημα που θα ήθελε. Ούτως ή άλλως, η όποια ταλαιπωρία ξεχνιέται σχετικά γρήγορα μετά την επιστροφή και μετατρέπεται συνήθως σε μια ωραία ανάμνηση περιπέτειας. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα :-) Υπάρχουν φορές που κάνουμε ταξίδια για επαγγελματικούς λόγους ή για υποχρεώσεις και μπορεί εκεί να νιώθουμε πως δεν τα απολαμβάνουμε όπως θα θέλαμε λόγω περιορισμένου χρόνου η προκαθορισμένου προγράμματος. Και είναι εν μέρη γεγονός, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις αρκεί απλά να δούμε τα πράγματα με μια ελάχιστα διαφορετική γωνιά για να καταλάβουμε πως μπορούμε να επωφεληθούμε του ταξιδιού και της όμορφης αυτής αίσθησης ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αν θα είχα ένα και μοναδικό παράπονο από παρόμοια ταξίδια του παρελθόντος, θα ήταν ότι κάποια από αυτά δεν μπόρεσα να τα μοιραστώ με την παρέα που θα ήθελα. Και πιστεύω πως αυτό είναι κυρίως επειδή με έπνιγε το γεγονός πως βίωνα κάποια πράγματα και κάποιες όμορφες στιγμές από αστεία περιστατικά μέχρι μοναδικά τοπία όπου δεν μπορούσα να μοιραστώ την ευφορία της συγκεκριμένης στιγμής. Σε αντίθετες περιπτώσεις, το πιο δύσκολο είναι μετά την επιστροφή όπου νοητά βρίσκομαι ακόμα εκεί και η μνήμη μου με τυραννάει νοσταλγικά χωρίς καν να απευθυνθώ σε φωτογραφίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό πάντα κρατάω άθελα μου(;) κάποιο αναμνηστικό του προορισμού που θα μου τον θυμίσει σε ανυποψίαστες στιγμές.. Και δεν μιλάω για τα τουριστικά σουβενίρ τα οποία αποφεύγω συνήθως να παίρνω αλλά για μικρά, για άλλους ίσως ανόητα αντικείμενα όπως ένα εισιτήριο, αποκόμματα εισιτηρίων εισόδων, αποδείξεις... ένας τρυφερός μαζοχισμός. Όσα ταξίδια κι αν έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι σήμερα και όσα κι αν κάνω στο μέλλον δεν νομίζω να μπορέσω ποτέ να πω πώς έκανα "αρκετά" η να μειωθεί η επιθυμία μου γι' αυτά. Άλλωστε είναι τόσα τα μέρη που θέλω να επισκεφθώ τόσα που θέλω να "μάθω", τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Με ένα ήδη προγραμματισμένο στο προσεχές μέλλον αλλά και με μικρά απρόβλεπτα που ενδεχομένως να προκύψουν ενδιάμεσα, παραμένω με το οικείο σε μένα συναισθημα...