Αυτοί που μ’ αγαπούν θα πάρουν το τρένο

Έχει ομίχλη έξω και πολύ κρύο και αυτός ο παράγοντας είναι ένα επιπλέον εμπόδιο για να σηκωθώ από το κρεβάτι. Νιώθω μάλλον κρυωμένος και αυτό προφανώς οφείλεται στον κύριο Άιφελ που στα 300+ μέτρα μας κατέβασε αισθητά την ήδη παγωμένη θερμοκρασία. Πρέπει όμως να σηκωθώ γιατί το τρένο δεν φαίνεται πρόθυμο να με περιμένει, ούτε λεπτό παραπάνω. Βαλίτσες και τσάντες στο χέρι και ξεκινώ για την αγαπημένη μου Gare Du Nord ή τον Σταθμό του Βορρά όπως τον ονομάζουν οι Γαλάτες. Να προσθέσω πως και οι 4 κεντρικοί σταθμοί της πόλης, εκτός του ότι είναι εντυπωσιακότατοι, σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν αφετηρίες τρένων αλλά μάλλον παλάτια. Έχοντας μια ώρα περίπου μπροστά μου, κάθομαι στο Café de la Gare για έναν διπλό εσπρέσο ελπίζοντας πως θα με ξυπνήσει και πως αυτό που νιώθω δεν είναι κρύωμα απλά σημάδια κόπωσης των τελευταίων ημερών. Στο παράθυρο δίπλα μου ένας χαμογελαστός κύριος ψεκάζει το τζάμι με λευκή χιονομπογιά γράφοντας «Καλά Χριστούγεννα» σαν μια τελευταία νότα στολισμού στην ήδη στολισμένη αποβάθρα. “Embarquation et depart du Thalys en destination de Cologne a la ligne 73” ακούγεται στο μεγάφωνο και η ώρα επιβίβασης έφτασε! Το Thalys, μια «διαμορφωμένη» έκδοση της οικογένεια των TGV καταφέρνει να συνδέει 4 χώρες σε μόλις λίγες ώρες. Πρώτη φορά μου τυχαίνει να δω το τρένο με τόσα βαγόνια αφού το συνολικό μήκος της αμαξοστοιχίας πρέπει να ξεπερνά το μισό χιλιόμετρο. Μάλλον θα έχει πολύ κίνηση αυτές τις μέρες λόγω γιορτών. Μετά την ευγενέστατη ανακοίνωση του «Καλώς ήρθατε στο Thalys, σας ευχόμαστε μια ευχάριστη διαδρομή» στα Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ολλανδικά το τρένο ξεκινά. Ούτε ίχνος εξωτερικού θορύβου αλλά ούτε και του παραμικρού κραδασμού λες και δεν υπάρχουν καθόλου γραμμές και πετάει χαμηλά πάνω από το έδαφος. Καταπράσινα τοπία, γραφικά χωριά, λίμνες και ποτάμια μας προσπερνούν σε κλάσματα δευτερολέπτου αφού έχει αναπτύξει την μέγιστη επιτρεπτή του ταχύτητα στα 310 χιλιόμετρα την ώρα. Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε ήδη βγει από Γαλλικό έδαφος και διασχίζουμε το Βέλγιο. Δεν σταματώ να σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να έχουμε κάτι παρόμοιο στην Ελλαδίτσα για να κάνουμε το Αθήνα – Θεσσαλονίκη σε λίγο παραπάνω από ώρα.. αλλά εντάξει.. είναι άδικο να συγκρίνω. Λίγο πριν τα σύνορα της Γερμανίας το τρένο κάνει μια απρογραμμάτιστη στάση σε έναν άγνωστο στον χάρτη σταθμό. Προσπαθώ να δω που ακριβώς είμαστε άλλα δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η στάση. Ο Τυνήσιος διπλανός μου με τα σπαστά αγγλικά και γαλλικά του μου εξηγεί πως φοβάται πως πήρε το λάθος τρένο. «Μα είναι δυνατόν να πήρα κι εγώ το λάθος δρομολόγιο;» αναρωτιέμαι, και οι υποψίες γίνονται ανησυχίες! «Λυπούμαστε για την καθυστέρηση αλλά λόγω ατυχήματος με επιβάτη η διαδρομή του Thalys θα διακοπεί προσωρινά με απροσδιόριστο χρόνο αναμονής» ακούγεται στα μεγάφωνα και εκεί επικρατεί μια γενικότερη σιωπή απ’ όλους τους επιβάτες. Μα πως είναι δυνατόν να γίνει ατύχημα στο τρένο αυτό. Μήπως πήδηξε κανένας; Αλλά πώς να πηδήξει αφού όλες οι πόρτες είναι σφραγισμένες; Και τώρα τι θα γίνει; Θα μείνουμε εδώ; Αφού το χωριό αυτό φαίνεται να έχει ξεχαστεί στον Μεσαίωνα για να μην πω πως δεν θα έχει περάσει καν την αναγέννηση! Οι κάτοικοι περνούν κοντά στις γραμμές και μας κοιτούν περίεργα.. Νιώθω πως βρίσκομαι σε ασπρόμαυρη Χιτσκοκική ταινία. Πως θα φτάσω Γερμανία; Χαμένος στις σκέψεις διακόπτομαι από έναν πολύ συμπαθητικό κύριο, βοηθό κυβερνήτη, που μπαίνει στο βαγόνι και μας εξηγεί τι ακριβώς έχει συμβεί. «Η αμαξοστοιχία χτύπησε ένα άλογο πάνω στις γραμμές και περιμένουμε να έρθει ασθενοφόρο» μας λέει κάνοντας μια φιλότιμη προσπάθεια να κρύψει διακριτικά το χαμόγελό του. «άλογο;; με 300+ χιλιόμετρα την ώρα το ασθενοφόρο τι θα βρει να μαζέψει;» τον ρωτώ κι εκείνος επιτέλους γελάει και μου λέει πως το άλογο είχε καβαλάρη ο οποίος δεν χτύπησε αλλά έχει πάθει σοκ. Προς στιγμή νομίζω πως με δουλεύει αλλά διακρίνω πως με τον τόνο της φωνής του φαίνεται να σοβαρολογεί. Περνάει πάνω από μισή ώρα και ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει. Βγαίνω έξω στο πολικό ψύχος όπως και η πλειοψηφία των αγανακτισμένων επιβατών αλλά δεν βλέπουμε τίποτα το ιδιαίτερο στις γραμμές, ούτε μπροστά ούτε πίσω. Ανακοίνωση στα μεγάφωνα πως το τρένο αναχωρεί σε τρία λεπτά και ξανά ξεκινάμε την διαδρομή. Αυτή τη φορά φαίνεται να πηγαίνει ασυνήθιστα αργά το Thalys. Ο Τυνήσιος συνεπιβάτης μου δεν έχει καταλάβει τίποτα από το όλο σκηνικό και όλο με κοιτάει μήπως και μπορέσω να του εξηγήσω τι συμβαίνει. Problem problem? με ρωτάει επίμονα αλλά του απαντάω με «σιγουριά» πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας πια. Για μισή ώρα η διαδρομή γίνεται με ρυθμούς ελληνικού intercity το οποίο σημαίνει πως θα φτάσουμε Γερμανία με πολλές ώρες καθυστέρησης άρα πρέπει και να ενημερώσω την εκεί παρέα μου. Μα άλογο;;; ποιες οι πιθανότητες…; σκέφτομαι συνέχεια. Σε ανυποψίαστη στιγμή το Thalys αναπτύσσει και πάλι ταχύτητα. Ανακουφίζομαι κατά κάποιο τρόπο γιατί σημαίνει πως τελικά δεν θα αργήσω και τόσο πολύ να φτάσω στον προορισμό μου. Ένας περίεργος θόρυβος ακούγεται από δίπλα μου θυμίζοντας μηχάνημα καρδιογραφήματος. «μπιπ, μπιπ, μπιπ» και ο ρυθμός όλο και αυξάνεται. “Look look” μου λέει ο Τυνήσιος διπλανός δείχνοντάς μου την οθόνη του τελευταίας τεχνολογίας κινητού του. Διαπιστώνω πως ο θόρυβος είναι από εκεί και στην οθόνη αναγράφεται 360 και όλο και ανεβαίνει. Το ενσωματωμένο GPS έχει και λειτουργία καταμέτρησης ταχύτητας!!! «βρε μπράβο ο Τυνήσιος!» λέω μέσα μου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ο οδηγός γκαζώνει ανελέητα και τα δίνει όλα για να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Ελπίζω απλά χωρίς άλλα επεισόδια αυτή τη φορά. Σε λίγη ώρα ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα η άφιξη στην Κολονία, μόλις 15 λεπτά αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης! Η διαδρομή συνεχίζεται...