Η πόλη - Άρωμα του Ρήνου

Έχει ήδη σκοτεινιάσει αλλά στον κεντρικό σταθμό η κινητικότητα θυμίζει μέρα μεσημέρι. Λίγους ορόφους πιο κάτω ο σταθμός μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο υπόγειο εμπορικό κέντρο με όλων των ειδών μαγαζιά, μπαρ και εστιατόρια. «πριν φύγουμε για το σπίτι έλα λίγο να δεις κάτι» μου λένε οι φίλοι μου και αφού διασχίσουμε τους συνωστισμένους από κόσμο διαδρόμους βγαίνουμε και πάλι στην επιφάνεια οπού θα έχω και την πρώτη μου ξενάγηση. Ο περίφημος και επιβλητικότατος καθεδρικός ναός της πόλης με περιμένει φωτισμένος στο κέντρο της κεντρικής πλατείας. Αυτός είναι ο Άιφελ της Κολονίας μου λένε αν και το διαπιστώνω κι εγώ αφού το έμβλημά του βρίσκεται σε όλα τα τουριστικά μαγαζιά της περιοχής. Με τα δύο του καμπαναριά/πύργους ύψους 157 μέτρων το κάθε ένα, ο ναός αυτός προσφέρει και την καλύτερη πανοραμική θέα της πόλης.Είναι αργά όμως τώρα για παραπάνω και είμαι και συναχωμένος οπότε θα προτιμήσω τουλάχιστον λίγες ώρες ξεκούρασης πριν αρχίσω τις καθημερινές μου καθιερωμένες εξορμήσεις.Από την επόμενη κιόλας μέρα και ως δια μαγείας το κρύωμα μου είναι παρελθόν η τουλάχιστον η ψυχολογία μου ως επισκέπτης σε ξένη χώρα μπορεί να συνέβαλε για να μην εκδηλωθεί.Με θερμοκρασίες ακόμα πιο χαμηλές από αυτές που συνάντησα στην Γαλλία αλλά και με πάρα πολύ βροχή κατά τη διάρκεια της ημέρας αρχίζουν οι εξερευνήσεις στην πόλη. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αυτό το κομμάτι της Γερμανίας και όλα είναι πολύ καινούργια για μένα. Το όλο σκηνικό δεν θυμίζει καθόλου το Παρίσι αλλά ούτε και Βερολίνο που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί γιατί ένας από τους λόγους που επέλεξα τον συγκεκριμένο προορισμό ήταν να γνωρίσω κάτι το διαφορετικό.Από άποψη αρχιτεκτονικής, η Κολονία δεν κατάφερε να γλιτώσει από την άσχημη πλευρά της ιστορίας αφού όπως έμαθα το 95% της πόλης καταστράφηκε κατά τον 2o παγκόσμιο πόλεμο. Λίγα είναι τα κτίρια αυτά που καταφέρνουν να θυμίσουν το ένδοξο παρελθόν της, μεταξύ άλλων κάποια μπαρόκ, ροκοκό και γοτθικά όπως και ελάχιστοι ρωμαϊκοί τοίχοι και πύλες.Με συνολικό πληθυσμό κάτω του ενάμισι εκατομμυρίου, η Ρωμαϊκής καταγωγής μητρόπολη εκτός από τους πιο ήπιους ρυθμούς της φαίνεται πως δεν έχει και τίποτα να ζηλέψει από καμία άλλη μεγάλη πόλη. Με άρτιο συγκοινωνιακό δίκτυο ισάξιο μεγάλων πρωτευουσών η πρόσβαση και η μεταφορά είναι πανεύκολη αφού όλα είναι συγχρονισμένα και απλοποιημένα χάρη στο λειτουργικότατο «τραμ» που ουσιαστικά είναι ένας συνδυασμός τραμ, μετρό, τρένου και λεωφορείου.Η γενέτειρα του Όφενμπαχ και της Barcarolle, του Karlheinz Stockhausen αλλά και της περίφημης κολόνιας του 18ου αιώνα είναι επίσης και η πόλη που φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα καρναβάλια του κόσμου το οποίο στην μοντέρνα του μορφή μετράει περίπου 178 χρόνια. Έντονη η παρουσία της τέχνης και σ’ αυτή την Ευρωπαϊκή πόλη. Πολλά μουσεία εκ των οποίων το Μουσείο Ludwig, το Μουσείο Εφαρμοσμένης Τέχνης, το Μουσείο Μπύρας αλλά και το Μουσείο Σοκολάτας… Ναι ναι, μουσείο Σοκολάτας το οποίο θα μπορούσα άνετα να το αποκαλέσω το Μουσείο Επίγειου Παράδεισου γιατί εκτός του τροπικού κλειστού κήπου που διαθέτει για την καλλιέργεια κακαόδεντρων, και εκτός του ολοκληρωμένου εργαστηρίου παραγωγής έχει και ένα περίφημο σιντριβάνι σοκολάτας που μετά από μια επίσκεψή είναι πολύ δύσκολο να το αποχωριστείς. Από γερμανική γαστρονομία τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Αν και δοκίμασα διάφορα τοπικά πιάτα, εκεί κυριαρχούν κυρίως οι μπύρες, το λάχανο, οι πατάτες και φυσικά τα λουκάνικα.Η πρώτη μου επίσκεψη και γενικότερη εικόνα της πόλης πραγματοποιείται σε ποταμόπλοιο που κάνει μια μικρή κρουαζιέρα στον Ρήνο. Το πλοίο σαν ένα τεράστιο πλωτό εστιατόριο, προσφέρει φαγητό, καφέ και πότο για να απολαύσει κανείς την διαδρομή και την θέα με την άνεσή του. Ούτως η άλλως δεν τίθεται θέμα να μείνει κανείς για πολύ ώρα στο ανοιχτό κατάστρωμα με τέτοιο καιρό. Ήμουν ό μόνος που ανέβηκε για μια σύντομη φωτογραφία και όταν γύρισα ένιωσα να με κοιτάζουν περίεργα. Η διαδρομή είναι μαγική αφού διασχίζοντας το ποτάμι μπορείς να δεις όλη την πόλη πανοραμικά και από τις δύο όχθες της. Αφού φτάσαμε κοντά σε ένα κάστρο, το ποταμόπλοιο έκανε στροφή και κατευθύνθηκε και πάλι προς το λιμάνι. Κατά την διάρκεια της επιστροφής μας, μου επιφυλάσσεται και μία έκπληξη. Επισκέφθηκε το ποταμόπλοιο μας ο Άγιος Βασίλης τους! Και λέω «τους» γιατί γι’ αυτούς είναι ο Άγιος Νικόλας, Νικολάους, εξ’ ου και το Santa Clause. Σήμερα είναι 6 Δεκεμβρίου, άρα του Αγίου Νικολάου, σ’ εμάς όσο και στους Γερμανούς. Και να λοιπόν και τα παραδοσιακά τους τραγούδια και να και το ακορντεόν να συνοδεύει τον Άγιο Νικόλα που περιφερόταν με το μικρόφωνο από τραπέζι σε τραπέζι καλώντας τους επιβάτες να συμμετέχουν στο τραγούδι. "Nicolaus, Nicolaus" όλοι μαζί και κάτι άλλα που δεν καταλάβαινα. Εφιάλτης! "Θα έρθει σε εμένα και θα τραγουδήσω πλειμπακ" σκέφτηκα ως μια πιθανή λύση, όπως ακριβώς συνηθίζουν οι δικοί μας τραγουδιστές σε τηλεοπτικές εκπομπές! αλλά πως;; και πως είναι δυνατόν το τραγούδι αυτό να διαρκεί τόση ώρα. 15 ολόκληρα λεπτά και όλοι Νικολάους Νικολάους! Η στιγμή έφτασε και αναπόφευκτα αναγκάστηκα και τραγούδησα κι εγώ κάτι με την μέθοδο των στρουμφ… η οποία να προσθέσω πως εκτός του ότι κάλυψε την υποχρέωσή μου, απέσπασε και χειροκρότημα από τα γύρω τραπέζια! Εκτός από εμένα όμως, στην μουσική σκηνή της Κολονίας επικρατούν λίγο απ’ όλα. Συναυλίες κλασσικής μουσικής στο μέγαρο μουσικής, μιούζικαλ όπως προς μεγάλη μου έκπληξη το ανατριχιαστικό "The Ring" αλλά και η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τον Μιλτιάδη Παπαστάμου που διαφημιζόταν παντού με αφίσες!Και μιας και το ανέφερα δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για το ελληνικό στοιχείο το όποιο γνώρισα μέσω των γερμανών μου φίλων. «Σου έχουμε μια έκπληξη σήμερα» μου είπαν κατά την διάρκεια νυχτερινής βόλτας στην πόλη. Χωρίς να προλάβω να σκεφτώ τι ακριβώς έχουν σχεδιάσει με φέρνουν σε ένα ελληνικό σουβλατζίδικο για να φάμε. «Μα είμαι στην Γερμανία, σε ελληνικό θα φάμε;;;». Σε ελληνικό λοιπόν με έλληνα ιδιοκτήτη και υπαλλήλους, ελληνική μουσική αλλά και αρκετούς έλληνες πελάτες. Αν δεν κοιτούσα έξω από το παράθυρο θα μπορούσα άνετα να πιστέψω πως αυτή την στιγμή βρισκόμουν Ελλάδα και όχι Γερμανία. Και αφού επέμεναν να τους παραγγείλω εγώ τα δικά τους στα ελληνικά και το διασκέδασαν λεπτό προς λεπτό, φάγαμε και αποχωρίσαμε από την «πατρίδα». Η έκπληξη όμως δεν θα μπορούσε να είχε τελειώσει ακόμα. Σειρά είχε ένα ελληνικό καφέ ή μάλλον καφενείο στο κέντρο της πόλης το οποίο ήταν γεμάτο από έλληνες αλλά και ελληνίδες όλων των ηλικιών. Μια περίεργη κατάσταση και αρκετά στενάχωρη γιατί τα πρόσωπα που έβλεπα φαινόντουσαν να περνούν ένα είδος κατάθλιψης, ενδεχομένως μιας έντονης νοσταλγίας. Η πλειοψηφία τους δεν πολυμιλούσε και απλά καθόντουσαν και χάζευαν, άλλοι έξω τον δρόμο και άλλοι ένα γνωστό ελληνικό κανάλι την δορυφορικής τηλεόρασης. Μπορεί όμως αυτού του είδους η διασκέδαση να ήταν γι αυτά τα άτομα απαραίτητη και ακόμα και αυτή η μικρή επαφή με το ελληνικό στοιχείο να τους είναι λυτρωτική. Οι γερμανοί φίλοι μου, μου λένε για πολλούς έλληνες φίλους και γείτονές τους που έφυγαν και επέστρεψαν στην Ελλάδα τώρα τελευταία. Τώρα, μου λένε, η μεγαλύτερη μειονότητα στην Κολονία είναι οι Τούρκοι η οποία όμως κοντεύει να γίνει πλειοψηφία αφού πλησιάζει δειλά δειλά το 40% του συνολικού πληθυσμού της πόλης. «Δηλαδή θα ξεπεράσουν και τους Γερμανους;». «Ακριβώς, θα πάρουν και την ίδια την κυβέρνηση σιγά σιγά... οπότε καταλαβαίνεις τώρα τον αληθινό λόγο ένστασης της Γερμανικής κυβέρνησης σε ότι αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση».Η περιήγηση συνεχίζει σε τουρκική για να μη πω τουρκοκρατούμενη περιοχή της πόλης. Εδώ όλα, όλα όμως, είναι τουρκικά. Μαγαζιά, εστιατόρια, πινακίδες και φυσικά οι κάτοικοι. Ακόμα και το εμπορικό τους κέντρο. Έχουν μεταμορφώσει ολόκληρη την συνοικία στα μέτρα τους για να μην νιώθουν ξένοι. Εδώ θυμάμαι έναν Τούρκο φίλο που μου έλεγε, «εγώ εκτός Τουρκίας, μόνο στην Γερμανία νιώθω άνετα» και μετά από αυτό πού βλέπω τον καταλαβαίνω.Τα προβλήματα όμως της Γερμανίας δεν αφορούν μόνο τους μετανάστες. Μετά από πολλές συζητήσεις διαπιστώνω πως και αυτοί περνάνε μια πολύ δυνατή κρίση. Άτομα με αντικειμενικά πολύ καλούς μισθούς για την χώρα τους μου μιλάνε για την ακρίβεια και για την αισχροκέρδεια που επικρατεί. Δεν είναι ανάγκη να τους μιλήσω για την Ελληνική πραγματικότητα γιατί αυτά που μου λένε είναι τα ίδια. «Όλα ακριβαίνουν από μήνα σε μήνα, ακόμα και τα βασικά» μου λένε, και πως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. «Οι δουλειές έχουν καταντήσει πολύ δύσκολες και πρέπει κανείς να υποκύψει σε σκλαβιά για να μπορέσει να τις κρατήσει. Δεν ζούμε πια στην Γερμανία που ζούσαμε» προσθέτουν αγανακτισμένοι. Τελικά φαίνεται πως δεν διαφέρουμε και τόσο αλλά όχι πως αυτό με παρηγορεί. Τις υπόλοιπες μέρες οι βραδινές βόλτες άρχιζαν πάντα από τα χριστουγεννιάτικα πανηγύρια, τα περίφημα "Weihnachtsmärkt". Έξι στο σύνολό τους, μοιρασμένα σε 6 κεντρικές πλατείες της πόλης οπού μπορούσε κανείς να πάει για ψώνια, να φάει λουκάνικα μήκους μισού μέτρου (δεν υπερβάλω) και φυσικά να πιει το περιβόητο ζεστό κρασί, το θαυματουργό "Glühwein"! Λέω θαυματουργό γιατί ένα μόνο ποτηράκι αρκεί για να σε κάνει να μην κρυώνεις καθόλου... Σε ένα από αυτά μάλιστα, κάποιοι τσιγγάνοι από Βουλγαρία εκτέλεσαν το ελληνικό Μπαρμπαγιάννη κατόπιν παραγγελίας των φίλων μου για τον Έλληνα προσκεκλημένο τους.Υπήρχε και άλλο ένα χριστουγεννιάτικο πανηγύρι όμως που ξεχώριζε πολύ από τα άλλα. Το Weihnachtsmärkt του Μεσαίωνα οπού όλοι και όλα ήταν σε μεσαιωνικούς ρυθμούς. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Μεσαιωνικές ενδυμασίες, παιχνίδια, φαγητά, χοροί και τραγούδια κατάφερναν να σε ταξιδέψουν στο παρελθόν. Μια αξέχαστη εμπειρία. Μην ξεχνάμε πως η Γερμανία είναι και η γενέτειρα της πλειοψηφίας των χριστουγεννιάτικων εθίμων πολύ πριν τα υιοθετήσει η Αμερική και μετέπειτα με την σειρά της η υπόλοιπη Ευρώπη. Από το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, την στολή του Άγιου Βασίλη μέχρι και πολλά από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που τραγουδάμε σήμερα είναι γερμανικής καταγωγής. Τα Χριστούγεννα είναι παντού αισθητά εδώ και τα γιορτάζουν τόσο έντονα που νομίζεις πως είναι ανήμερα Χριστουγέννων κάθε μέρα.Επόμενη στάση στο πρώτο μαγαζί κολόνιας απ’ όπου και βγήκε το γνωστό Eau de Cologne. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς γνωρίζουμε ήδη την περίφημη 4711 αλλά εγώ προσωπικά δεν ήξερα πως αυτή η ονομασία προέρχεται από τον αριθμό της οδού που βρίσκεται και το ιστορικό αυτό μαγαζί. Και εκεί, πάλι ένα σιντριβάνι κολόνιας στην είσοδο οπού μπορεί κανείς να βουτήξει τα χέρια του και να δοκιμάσει το άρωμα. Κρίμα που δεν ήταν σοκολάτα… Η γνωστή των φίλων μου και ιδιοκτήτρια του μαγαζιού που θύμιζε κάτι από Bettie Davies, αφού μου συστήθηκε μου έκανε και μια προσωπική ξενάγηση στον χώρο την οποία δέχτηκα πιο πολύ από ευγένεια. «Από εδώ έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες» μου λέει δείχνοντάς μου την φωτογραφία της Σοφίας Λόρεν, «και η κολόνια αυτή έχει και θεραπευτικές ιδιότητες αφού όταν την τρίψεις στο μέτωπό σου, σου περνάει ο πονοκέφαλος» μου εξηγεί χαμογελαστά. Τελικά η ξενάγηση αυτή ήταν ενδιαφέρουσα παρόλο που προσωπικά δεν μου αρέσει η μυρωδιά της συγκεκριμένης κολόνιας αλλά και καμίας άλλης που μύρισα της ίδιας εταιρείας. Οι μέρες όμως πέρασαν και ήρθε και πάλι η μέρα της αναχώρησης και της επιστροφής. Βαλίτσες και πάλι έτοιμες, αυτή τη φορά με αρκετή δυσκολία για να κλείσουν και ετοιμασία για το αεροδρόμιο! Ένα σύντομο όμως τηλεφώνημα από Ελλάδα θα μου τα άλλαζε όλα. «φαντάζομαι θα άκουσες πως αύριο με την γενική απεργία θα ακυρωθούν όλες οι προγραμματισμένες πτήσεις από και προς Ελλάδα» Δεν είχα ακούσει όμως γιατί είχα χάσει για πολλές μέρες επαφή με το Ιντερνετ και πόσο μάλλον με τον έξω κόσμο. Κάποιες ώρες πανικού και προσπάθειας να μάθω νεότερα τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Γερμανική αεροπορική εταιρία μέχρι που με ενημερώνουν πως η πτήση μου μεταφέρθηκε 24 ώρες μετά. Κανένα πρόβλημα, σκέφτομαι, εκτός από το γεγονός πως σε 2 μέρες έχω κι άλλο προγραμματισμένο ταξίδι στο εξωτερικό και αυτό σημαίνει ελάχιστες μέρες στην Αθήνα… Η συγκεκριμένη μέρα πέρασε πολύ ευχάριστα αφού επί ευκαιρίας τα παιδιά μου έκαναν έκπληξη έναν τελευταίας στιγμής δείπνο με ελληνική – μαγειρεμένη από τους ίδιους - κουζίνα. «Βρε μανία αυτά τα παιδιά με τα ελληνικά φαγητά» σκέφτηκα χαμογελώντας, και στη συνέχεια απόλαυσα την δικιά τους εκδοχή του μουσακά… Για άλλη μια φορά ένα μεγάλο Danke Schön στους καλούς μου φίλους που συνέβαλαν και έκαναν αξέχαστο το ταξίδι αυτό. Σε λίγες ώρες η αναχώρηση για αεροδρόμιο και η προσωρινή… επιστροφή στην Αθήνα. Επόμενος σταθμός, Βέλγιο