Η Πόλη της Τέχνης

Απαντώντας σε ερώτηση ενός φίλου για το που σχεδιάζω να ταξιδέψω σ' αυτό το ταξίδι, μόλις άκουσε για Παρίσι με ρώτησε έκπληκτος "πάλι εκεί;;;". Η μόνη απάντηση που μπορούσα να του δώσω ήταν "πάλι και ξανά πάλι και ξανά για όσο μπορώ". Δεν νομίζω ποτέ να καταφέρω να την βαρεθώ όσες φορές κι αν την επισκεφτώ, γιατί κάθε φορά όλο και κάτι καινούργιο ανακαλύπτω, όλο και κάτι που θα με μαγέψει ακόμα περισσότερο.Είναι από αυτές τις πόλεις που κάθε φορά που τις επισκέπτεσαι νιώθεις πως τις ανακαλύπτεις για πρώτη φορά με τον ίδιο ακριβώς ενθουσιασμό. Το Παρίσι καλώς η κακώς, ποτέ δεν το είδα με αποκλειστικά τουριστικό μάτι. Λόγω παρέας, είχα την ευκαιρία να εισχωρήσω και να συναναστραφώ με την κοινωνία της, να βιώσω την καθημερινότητα της, τα προβλήματα της, να ανακαλύψω την κουλτούρα της και μαζί μ' αυτά να δω και τις μη ορατές αλλά και κάποιες φορές λιγότερο όμορφες πλευρές της. Πλευρές που ενδεχομένως να μην "αρέσουν" η που μπορεί ακόμα και να χαλάνε τον μύθο της ρομαντικής πόλης του φωτός. Αλλά αυτές είναι που την ολοκληρώνουν και την κάνουν αυτή που είναι. Παρίσι, μια πόλη με συνολικό πληθυσμό να αγγίζει τα 11 εκατομμύρια, γνωστή ως η πόλη του φωτός, του έρωτα, της μόδας, του ακορντεόν, της Πιάφ, του Αζναβούρ, του Λωτρέκ, των καμπαρέ, της διασκέδασης, της γαστρονομίας, του savoir vivre, των τεχνών και των μουσείων όπως Παρίσι η πόλη του "Μίσους" του Κασσοβίτς, του εγκλήματος, της φτώχειας, των αδικημένων και διαταραγμένων προαστίων, των αστέγων, του ρατσισμού της βίας και των έντονων ταξικών διαφορών.Με ρυθμούς σε ταχύτητες φωτός ή έστω των TGV, το άγχος εμφανέστατο στα πρόσωπά των Παριζιάνων όσο κι αν φοράνε τις σοβινιστικές τους μάσκες του "ζεμανφού". Με γκρινιάρικα, παραπονιάρικα αλλά και ταυτόχρονα γλυκά βλέμματα να τους διακρίνουν, οι Παριζιάνοι δεν φημίζονται για την πρόθυμη εξυπηρέτηση τους σε περίπτωση ερώτησης για οδηγίες κατεύθυνσης στην πόλη και πόσο μάλλον αν τους μιλήσει κανείς σε άλλη γλώσσα δεν θα μπουν καν στον κόπο να τον ακούσουν. Σε μαγαζιά και σε μουσεία επίσης διακρίνεις ένα πιο ζεστό χαμόγελο αν τους μιλήσεις στην γλώσσα τους. Είναι βέβαιο πως για κάποιον που δεν τους ξέρει είναι εύκολο να τους παρεξηγήσει αλλά αν τους μάθει καλύτερα θα καταλάβει πως δεν είναι τόσο αγενείς όσο φαίνονται. Παρόλα αυτά η πόλη αυτή δεν παύει να παραμένει η πιο τουριστική πόλη της Ευρώπης με εκατομμύρια επισκέπτες όλο τον χρόνο. Οι βόλτες δεν άργησαν να έρθουν αφού με το που βγήκα από το αεροδρόμιο οι φίλοι μου μου πρότειναν μια σύντομη περιήγηση στο κέντρο της πόλης πριν φτάσουμε στο σπίτι. Εκεί ξεχνάς την όποια κούραση και αϋπνία και απλά απολαμβάνεις. Με το ίδιο δέος όπως όταν την είχα πρωτογνωρίσει έμενα άναυδος χαζεύοντας σαν μικρό παιδί το μεγαλείο της. Διασχίζοντας τις όχθες του Σηκουάνα, παρατηρώ τα κτίρια και μνημεία φωτισμένα πριν ακόμα προλάβει καλά καλά δύσει ο ήλιος, αλλά και προσφάτως στολισμένα εν όψει εορτών. Το Παρίσι είχε φορέσει τα εορταστικά του ρούχα και σε έβαζε άμεσα στο κλίμα των Χριστουγέννων. Η σύντομη διαδρομή ξεκινά περνώντας κάτω από την γέφυρα που πέθανε η πριγκίπισσα Νταϊάνα και τελειώνει περνώντας από τους κήπους του Λούβρου και διασχίζοντας τα Ηλύσια Πεδία (τα οποία φέτος φωτίστηκαν από την Βανέσα Παραντίς) μέχρι και την Αψίδα του Ναπολέοντα, την Αψίδα του Θριάμβου. Σύντομη βόλτα αλλά αρκεί για να με κάνει να ανυπομονώ να τα επισκεφτώ όλα με την ησυχία μου τις επόμενες μέρες. Το Παρίσι είναι μια πόλη οπού το κέντρο της δεν χαρακτηρίζεται από ένα κομβικό σημείο η από μια τοποθεσία όπως είναι η Ομόνοια για την Αθήνα. Το κέντρο της εξαπλώνεται κυκλικά σε μια τεράστια έκταση και οριοθετείτε από έναν περιφερειακό αυτοκινητόδρομο. Άρα αν πει κάποιος πως πάει κέντρο, μπορεί να εννοεί τόσο Κηφισιά όσο και Γλυφάδα. Την αρχιτεκτονική της πόλης αυτής είναι πολύ δύσκολο να την περιγράψει κανείς. Με πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο να κυριαρχεί παντού, με κολόνες δωρικού και ιονικού ρυθμού σε πάρα πολλά σημεία και μνημεία που ενώ προσωπικά με συγκινεί να τα βλέπω υιοθετημένα από μια ξένη πόλη, με θλίβει ταυτόχρονα όταν δεν βλέπω παρόμοια κτίρια (εκτός από το Ζάππειο, το καλλιμάρμαρο και την Βουλή) στην χώρα από την όποια εμπνεύστηκαν αρχικά.Αυτό όμως είναι μάλλον ένα θέμα συζήτησης που ανήκει σε κάποιο άλλο ποστ. Θα πω απλά πως αρκεί κανείς να επισκεφθεί το Πάνθεον η το μνημείο Madeleine για να βρει το ακριβές αντίγραφο του Παρθενώνα. Εκτός από το Ελληνικό στοιχείο, οι Γάλλοι φαίνεται να θαυμάζουν και άλλους αρχαίους πολιτισμούς αφού εκτός από τον περίφημο οβελίσκο του Λούξορ που έχει μεταφερθεί κατ' ευθείαν από την Αίγυπτο με συνολική διάρκεια μεταφοράς τεσσάρων χρόνων, μπορεί κανείς να δει και αρκετές πυραμίδες διάσπαρτες στην πόλη με πιο γνωστή αυτή της εισόδου του Λούβρου κατά παραγγελία του τότε προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Η δε τελευταία, παρόλο που συνεχίζει να διχάζει πολύ κόσμο για το αν μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά μια μοντέρνα κατασκευή δίπλα σε μια κλασσική, αποτέλεσε και την έναρξη μιας καινούργιας εποχής στην αρχιτεκτονική του Παρισιού αφού έκτοτε ακολούθησαν πολλά άλλα παρόμοια κτίρια με τελευταίο αυτό που είδα φέτος για πρώτη φορά στα Ηλύσια Πεδία, ένα γυάλινο κτίριο με διαφορετικών ειδών γυάλινες στρώσεις και επιφάνειες. Τώρα που το σκέφτομαι, την αρχή θα μπορούσε να την είχε κάνει και ο για την εποχή του αμφιλεγόμενος και προσωρινός μεταλλικός πύργος του Gustav Eiffel ο οποίος κατέληξε να γίνει εθνικό σύμβολο αλλά και σήμα κατατεθέν για την πρωτεύουσα της Γαλλίας. Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω επίσης το εντυπωσιακότατο νεομπαρόκ κτίριο της Όπερας του Παρισιου και του Cafe De La Paix του Charles Garnier, όπως επίσης το Δημαρχείο της Πόλης του Theodore Ballu. Είναι τόσα μα τόσα πολλά τα κτίρια και τα μνημεία που θα έπρεπε να αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ μόνο και μόνο για να τα αναφέρω. Αν το Παρίσι δεν ονομαζόταν η Πόλη του Φωτός, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί και ως η πόλη της Τέχνης. Πως αλλιώς να την ονομάσει κανείς όταν θέλεις μήνες μόνο και μόνο για να γυρίσεις τα περίπου 160 μουσεία της, εκ των οποίων το επιβλητικό Λούβρο, το Musee D'Orsay (αδυναμία μου), το Centre Pompidou / Beaubourg, το μουσείο Πικασό, Ροντέν και τόσα άλλα που φιλοξενούν έργα σημαντικότατων και διαχρονικών καλλιτεχνών. Η μήπως να μιλήσω για την 7η τέχνη η οποία έχει εμπνευστεί αλλά και αποθανατίσει την πόλη αυτή από την ξεκινώντας από την εποχή του βουβού κινηματογράφου με τον αιώνιο Charlie Chaplin, περνώντας σε κλασσικά αριστουργήματα όπως το "τελευταίο ταγκό στο Παρίσι" και φτάνοντας μέχρι και πολύ πρόσφατα στο Moulin Rouge, Amelie αλλά και το φετινό Ratatouille; Ίσως τελικά να πρόκειται και για την πιο κινηματογραφημένη πόλη της Ευρώπης. Μην ξεχνάμε επίσης πως αυτή η πόλη ήταν γενέτειρα, πόλος έλξης αλλά και καταφύγιο σημαντικότατων προσωπικοτήτων απ' όλο τον κόσμο όπως Honore De Balzac, Βικτόρ Ουγκώ, Ιούλιος Βερν, Chopin, Ernest Hemingway... αλλά και των δικών μας Μελίνας Μερκούρη, Γιάννη Σπανού, Νανά Μούσχουρη, Κώστα Γαβρά, Μαρία Κάλλας, Βαγγέλη Παπαθανασίου, Μιχάλη Κακογιάννη, Θεοδωράκη, Βασίλη Βασιλικού, Χατζιδάκι, Ζώρζ Μουστακί, Γιάννη Τσαρούχη και πολλών άλλων. Δεν θα μιλήσω για την γαστρονομία παρόλο που κι αυτή θεωρείται τέχνη γιατί αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν καλύπτεται σε ένα ποστ. Θα πω απλά πως το φαγητό για τους Γάλλους δεν είναι μια απλή υπόθεση άλλα χαρακτηρίζεται και ως μια εξεζητημένη τέχνη, μια πρόκληση των αισθήσεων αλλά και μια ολόκληρη ιεροτελεστία με στόχο να καλύψει κυρίως την αίσθηση της γεύσης και όχι της πείνας. Είναι η μόνη φορά που θα έλεγε κανείς πως επιτρέπεται να "παίζει" και να δημιουργεί κανείς με το φαγητό του. Το καθημερινό μου πρόγραμμα στο Παρίσι ξεκινούσε καθημερινά από τις 8 και κατέληγε τις πρώτες πρωινές ώρες. Δύσκολο αν σκεφτεί κανείς πως ήμουν διακοπές αλλά ήταν και ο μόνος τρόπος για να το απολαύσω όσο μπορούσα περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας επισκεπτόμουν μόνος τις περισσότερες φορές τα διάφορα σημεία της πόλης και το απόγευμα έμπαινα στους γαλλικούς ρυθμούς ζωής με την παρέα μου. Μη υπολογίζοντας το τσουχτερό κρύο, την βροχή αλλά και τις αποστάσεις που κάποια στιγμή πλησίασαν τα 50 χιλιόμετρα σε μόλις μια μέρα, οι περίπατοι στο κέντρο γινόντουσαν πάντα με τα πόδια μιας και είναι κατά την άποψή μου ο ιδανικότερος τρόπος για να δεις ένα μέρος. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να επισκεφθεί κανείς στο Παρίσι, τόσα που δεν με φτάνει ο χώρος για να τα αναφέρω. Κάθε γωνία και μια ιστορία, κάθε κτίριο και μια εποχή. Από τις επισκέψεις που επανέλαβα και αυτή τη φορά ήταν ο ναός της Notre Dame γνωστός και ως Παναγία των Παρισίων με τα περίφημα καμπαναριά του, το νεκροταφείο / πόλη Pere La Chaise οπού περιηγείσαι μόνο με τον χάρτη τους και που εκτός από τον ταπεινό τάφο του Jim Morrison με την γραμμένη στα ελληνικά επιγραφή "κατά του δαίμονα εαυτού" περιέχει και καταπληκτικά μαυσωλεία επώνυμων προσώπων και καλλιτεχνών αλλά και ένα ανύπαρκτο για μένα μνημείο μιας και ποτέ δεν κατάφερα να το εντοπίσω προς τιμή της Maria Callas. Ξαναπήγα και πάλι στον περίφημο λόφο της Μονμάρτρης ο οποίος καταφέρνει και παραμένει μέχρι και σήμερα στέκι μποέμ καλλιτεχνών και ζωγράφων και από τον όποιο πέρασαν μεταξύ άλλων ο Τουλούζ Λωτρέκ αλλά και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στις αρχές της καριέρας του πριν αποφασίσει πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Το Πάνθεον, όχι τόσο για το μαυσωλείο αλλά κυρίως για να χαζέψω το περιβόητο Εκκρεμές του Φουκώ απ' όπου εμπνεύστηκε ο Έκο τον τίτλο του λογοτεχνικού αριστουργήματος και πιο αγαπημένου μου βιβλίου και αποτέλεσε τον λόγο να είμαι από τους λίγους που όχι μόνο δεν ενθουσιάστηκα με τον κώδικα Ντα Βίντσι, αλλά που με άφησε και παντελώς αδιάφορο για να μην πω πως θα το χαρακτήριζα σαν μια κακογραμμένη αντιγραφή του. Και μιας και το αναφέρω, θεωρώ πως αυτό το βιβλίο με έκανε να γνωρίσω πράγματα γι αυτή την πόλη που σίγουρα δεν θα έβρισκα σε κανέναν τουριστικό οδηγό.Επισκέφθηκα επίσης τον πύργο του Άϊφελ ο οποίος μετά την Notre Dame και την Μονμάρτρη προσφέρει κατά την άποψη μου μια από τις καλύτερες θέες της μεγαλούπολης.Φέτος για πρώτη φορά επισκέφθηκα και την περίφημη κατοικία του Λουδοβίκου και της Μαρίας Αντουανέτας, το παλάτι των Βερσαλλιών. Σε απόσταση αναπνοής από το Παρίσι, το ανάκτορο αυτό είναι το πιο πολυτελές και πιο μεγάλο παλάτι της Ευρώπης αφού χωρίς τους κήπους η συνολική του επιφάνεια ανέρχεται κοντά στα 70 000 τετραγωνικά μέτρα. Οι τεράστιοι κήποι του απλώνονται σε έκταση 800 εκταρίων και συμπεριλαμβάνουν, πάρκα, συντριβάνια, λίμνες και λαβύρινθους. Ένα παλάτι με 700 δωμάτια και 200 κρυφά δωματιάκια, αίθουσες του θρόνου, αίθουσες δεξιώσεων όπως η πρόσφατα αναπαλαιωμένη Gallerie Des Glaces "Αίθουσα των καθρεφτών", όλα διακοσμημένα με ανεκτίμητα έργα τέχνης μεταξύ άλλων και πολλά του Ρέμπραντ, με πολύ χρυσό, μάρμαρα και ασήμι. Όπως κάθε ταξίδι, είχε και αυτό τα απρόοπτα και τα αστεία του. Από το να συναντάς Έλληνα παρεξηγημένο για Γάλλο σε Ιρλανδέζικο παμπ και αφού πρώτα τον έχεις σχολιάσει στα γαλλικά και μετά όχι και τόσο κολακευτικά στα ελληνικά με την παρέα σου επειδή σε έσπρωχνε συνέχεια, ο οποίος παρεμπιπτόντως όχι μόνο δεν παρεξηγήθηκε άλλα καταχάρηκε που βρήκε συμπατριώτη του στο Παρίσι και μας κερνούσε συνέχεια. Την Γαλλίδα μεσήλικη που με βρήκε εύκολο στόχο να μου επιτεθεί σε γνωστό καφέ επειδή θεώρησε πως ήμουν ο μόνος που κάπνιζε σε χώρο για μη καπνίζοντες χωρίς να έχει αντιληφθεί πως από πίσω της είχε σύννεφα καπνού από τους πάντες. Το δείπνο με Γάλλο μοτοσικλετιστή, αφεντικό και φίλο της Γαλλίδας κολλητής μου φίλης, ο οποίος είναι μέλος της μεγαλύτερης παγκόσμιας αδελφότητας αγγέλων μοτοσικλετιστών (απαγορεύοντας μου να την αναφέρω ονομαστικά στο blog) τον οποίο ευχαριστώ που με μύησε κατά κάποιο τρόπο στην όλη τους ιδεολογία και αντίληψη για τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους και πολλά άλλα που δεν με φτάνει ο χρόνος να αναφέρω... Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά την παρέα μου εκεί που τα έκανε όλα αυτά δυνατά και μου χάρισε για ακόμη μια φορά αξέχαστες διακοπές. Τελευταία μέρα στο Παρίσι και αύριο πρωί πρωί αναχώρηση με τρένο. Επόμενος σταθμός, η μεσαιωνική Κολονία.