27/12/07

Tραγούδια που με αγγίζουν - Μπλογκοπαίχνιδο

Με μία μικρή καθυστέρηση και κατόπιν ευγενικότατης πρόσκλησης / πρόκλησης της φίλτατης Roadartist, παρουσιάζω κι εγώ κάποια από τα τραγούδια που με αγγίζουν.

Από πολύ μικρός συνδέω μονίμως καταστάσεις, εποχές, γεγονότα και πρόσωπα με κάποιο τραγούδι η μελωδία οπότε η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και σίγουρα αδικώ πολλά άλλα κομμάτια που δεν αναφέρω.

Τραγούδια που έχεις σιγοτραγουδήσει, που πολλές φορές πιστεύεις πως έχουν γραφτεί για σένα, και με το που ακούς τις 3 πρώτες νότες τους είναι ικανά να σε ταξιδέψουν σε διάφορες αναμνήσεις του παρελθόντος με έντονες εικόνες και συναισθήματα.

Κάποια από αυτά είναι:





















Η σκυτάλη λοιπόν στους : if.. ιγένεια, surrealist, ghosthunter, cinestef, σπίθας, λακων, natalia, Pan, stef, iLias, skouliki, stereotype, πνευμα, equilbrium, down the rabbit hole, dokisisofi, fish-bait, kostantinos και σε όσους άλλους δεν έχουν παίξει ακόμα!!!!

21/12/07

Οι Πόλεις των αντιθέσεων

Μόλις δύο μέρες ξεκούρασης και απόλαυσης του πολυπόθητου αθηναϊκού ήλιου και κατεύθυνση και πάλι προς το αεροδρόμιο για την συνέχεια αλλά και τέλος της τριλογίας.
Αυτή την φορά δεν έχει καν ξημερώσει και το σπάνιο φαινόμενο της έντονης ερημιάς στους δρόμους της Αθήνας είναι ένα τοπίο που με μαγεύει. Είναι σαν να την βλέπω με άλλο μάτι μετά από τόσο καιρό εξωτερικό και σαν να νιώθω πως θα μου λείψει πιο έντονα αυτή τη φορά. Αυτό το ταξίδι διαφέρει κατά κάποιο τρόπο από τα προηγούμενα αφού είναι οργανωμένο απο μια ομάδα με κύριο σκοπό την επίσκεψη του ευρωκοινοβουλίου και της οποίας είμαι καλεσμένος. Η συνάντηση γίνεται στο αεροδρόμιο, επιβίβαση και αναχώρηση για Βρυξέλλες. Η πόλη μας υποδέχεται με ήλιο αλλά με δόντια αφού οι θερμοκρασία που αναγράφεται στο μεγάλο θερμόμετρο του αεροδρομίου δεν λέει να ξεπεράσει τους -3 βαθμούς.Ο Βέλγος οδηγός που μας παραλαμβάνει πάντως δεν φαίνεται να ενοχλείται και πολύ από το κρύο αφού σφυρίζει χαρούμενα ενώ φορτώνει τις βαλίτσες μας στο πούλμαν. "Δουλειά και ευτυχία" σκέφτομαι μέχρι που ανακαλύπτω πως μέσα στον αποθηκευτικό χώρο υπάρχει και ο βοηθός του ο οποίος τραβάει και τακτοποιεί τις βαλίτσες. "Μα αυτό είναι.. ".. "Ο 11χρόνος υιός μου" μου λέει γεμάτος υπερηφάνεια και καμάρι. "Δεν είναι όμως λίγο μικρός για τόσο βαριά δουλειά;" τον ρωτάω διακριτικά. "Φυσικά και δεν είναι, μόνο έτσι θα γίνει μεγάλος άντρας" μου απαντάει και αντί να το σχολιάσω απλά του χαμογελάω και ανεβαίνω στο λεωφορείο.
Εργασία ανηλίκων και πόσο μάλλον μικρών παιδιών στην ίδια την καρδιά και πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! καλά πάμε!! Άφιξη στο κέντρο της πόλης αλλά τα δωμάτια στο ξενοδοχείο δεν είναι ακόμα έτοιμα και μιας και η ημέρα σήμερα είναι ελεύθερη ο αρχηγός της ομάδας μας προτείνει μια ολοήμερη εκδρομή σε μια άλλη πόλη του Βελγίου. Στον δρόμο για τον σταθμό του τρένου, περνάμε για πρώτη φορά από την επιβλητική και εορταστικά στολισμένη "Μεγάλη πλατεία" Grande Place την οποία όμως θα απολαύσουμε με την ησυχία μας κάποια άλλη μέρα. Μάλλον εδώ βρίσκεται και το πιο όμορφο σημείο της κατά τ' άλλα αδιάφορης, αρχιτεκτονικά, μεγαλούπολης. Εδώ βρίσκεται και το παλιό δημαρχείο που κατά τον μύθο έγινε και αιτία αυτοκτονίας του αρχιτέκτονά του όταν αντιλήφθηκε πως δεν χτίστηκε συμμετρικά. Τα σύντομα περαστικά βλέμματα αλλά και η όσφρηση μας προλαβαίνουν και διακρίνουν δεκάδες μαγαζάκια φρέσκιας σοκολάτας σκορπισμένα στα περιβάλλοντα στενάκια της πλατείας. Και αυτά σίγουρα θα τα επισκεφτούμε, λέω μέσα μου και προχωράω προς τον κεντρικό σταθμό. Η διαδρομή με το τρένο διαρκεί περίπου μια ώρα αφού πρώτα διασχίσουμε τα καταπράσινα και επίπεδα τοπία της - κάτω από το επίπεδο της θάλασσας - Βελγικής επαρχίας.Άφιξη στην μεσαιωνική πόλη της δυτικής Φλάνδρας, την παραμυθένια Μπριζ - Bruges γνωστή και ως "Βενετία του Βορρά"! Εδώ σε αντίθεση με τις Βρυξέλλες επικρατεί το Γοτθικό, αναγεννησιακό και μπαρόκ ύφος σε όλα τα κτίρια και το ποιο μοντέρνο που μπορεί να συναντήσει κανείς θα είναι μετά βίας κάποιο από τα ελάχιστα νεοκλασικά στις άκρες της πόλης. Προσφάτως ανακηρυγμένη από την UNESCO ως τόπος παγκόσμιας κληρονομιάς, η ολοκληρωτικά πεζοδρομημένη αυτή πόλη δεν ταλαιπωρείται καθόλου από αυτοκίνητα αφού μόνο ποδήλατα και άμαξες μπορεί κανείς να συναντήσει στα δρομάκια της.Το όνομα της σημαίνει Αγκυροβόλιο αφού στο παρελθόν υπήρξε και το σημαντικότερο λιμάνι της Φλάνδρας οπού και χτίστηκε και το πρώτο φρούριο για την αντιμετώπιση των τότε απειλητικών Βίκινγκς.Γεμάτη από πανέμορφα κανάλια αλλά και την περίφημη "λίμνη της αγάπης" η οποία κατοικείται μονίμως από κύκνους, η Μπριζ καταφέρνει να διατηρήσει αλλά και να σε ταξιδέψει πολλά χρόνια πίσω επιδεικνύοντας τους τότε ρομαντικούς ρυθμούς της εποχής.Η κεντρική της πλατεία κι αυτή διακοσμημένη εν όψη εορτών είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης.
Αποσπασμένος από την υπόλοιπη ομάδα την περπατώ και όσο την ανακαλύπτω τόσο πιο πολύ με μαγεύει. Έχει πολλές κρυφές ομορφιές και είναι σίγουρο πως αν δεν την περπατήσεις όλη δεν μπορείς να τις ανακαλύψεις. Μια από αυτές είναι και το άγαλμα της Παναγίας με τον Χριστό του Μιχαήλ Άγγελου κρυμμένο μέσα σε έναν από τους πολλούς καθεδρικούς ναούς της.Ο ήλιος δύει σιγά σιγά και εκεί η Μπριζ θα μεταμορφωθεί σε κάτι που πιο εύκολα θα συναντούσε κανείς σε παραμύθι. Μια φωτισμένη ζωγραφιά με παστέλ χρώματα, σαν πολύχρωμα ζαχαρωτά που διακοσμούν μπισκοτένια σπιτάκια.Η ώρα όμως περνάει και πρέπει να επιστρέψουμε. Επιστροφή στην πρωτεύουσα και πάλι διασχίζουμε την φωταγωγημένη πλέον Grande Place.
Εδώ μας περιμένει μια μεγάλη έκπληξη. Είναι δύσκολο να το περιγράψω και πιστεύω πως ούτε η φωτογραφίες αλλά ούτε και το βίντεο που πρόσθεσα πιο κάτω μπορούν.

Να το πω "φαντασία" η να το πω "όνειρο". Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου και σίγουρα δεν το περίμενα.
Η Μεγάλη πλατεία έχει μεταμορφωθεί σε μια φαντασμαγορική συναυλία ήχου και φωτός.
Για αρκετά λεπτά έχουμε μείνει όλοι άναυδοι με το θέαμα και απλά προσπαθούμε να απολαύσουμε τις εικόνες.
Η πλατεία χορεύει κυριολεκτικά με τα χρώματα που ντύνουν τα κτίρια και που αλλάζουν αρμονικά με τους ρυθμούς της μουσικής. Από τα μεγάφωνα ακούγονται οι Τέσσερις εποχές του Βιβάλντι, οι Γάμοι του Φίγκαρο του Μότσαρτ, η Κάρμεν του Μπιζέ με την φωνή της Μαρία Κάλλας ενώ το πολυαγαπημένο Nessun Dorma του Puccini με ανατριχιάζει. Δεν είναι ανάγκη να είσαι φίλος της όπερας για να την λατρέψεις αυτή τη στιγμή.

Νιώθω μαγεμένος όπως ο Οδυσσέας από τις φωνές των σειρήνων μόνο που εγώ δεν αντιστέκομαι, απλά αφήνομαι. Η βραδιά δεν θα μπορούσε να έχει τελειώσει με καλύτερο τρόπο. Την επόμενη μέρα είναι η μέρα του ευρωκοινοβουλίου. Το προγραμματισμένο μας ραντεβού είναι το μεσημέρι άρα το πρωί μένει και πάλι ελεύθερο για μια επίσκεψη στην πόλη. Η Grande Place και πάλι μπροστά μας και τώρα ανακαλύπτω πως εκτός από μαγαζιά σοκολάτας, έχει και πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια. Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες καθοδήγησης προς την τοποθεσία του περίφημου Mannequin Pis, αποφασίζω να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα. "Καλημέρα" φωνάζω στα ελληνικά σε κάποιον κύριο που καθάριζε τα τζάμια του εστιατορίου του. "Καλημέρα φίλε" μου απαντά ενθουσιασμένος! Το ένστικτό μου δεν έπεσε έξω, επρόκειτο πράγματι για Έλληνα. "Μήπως ξέρετε πως μπορώ να πάω προς το mannequin pis γιατί ο συγκεκριμένος χάρτης δεν το αναφέρει και προηγουμένως που ρωτούσα έπεσα σε τουρίστες και Φλαμανδούς και δεν μιλούσαν ούτε γαλλικά ούτε αγγλικά". "Εδώ πιο κάτω είναι αλλά τι το θέλεις να δεις ένα άγαλμα που κατουράει;" με ρωτάει γελώντας. "Μα είναι το έμβλημα της πόλης, να μην το δω;;;" του απαντάω και με την σειρά του μου δείχνει την ακριβή τοποθεσία του.Πολύ μικρότερο απ' ότι το περίμενα και ούτε άξιο του μύθου του που θέλει το μικρό παιδί να κατουρήσει την κεντρική πλατεία για να σβήσει και να την γλιτώσει από τις φωτιές που την απειλούσαν. Παντού όμως υπάρχει ένας μύθος, γιατί όχι και στις Βρυξέλλες;
Το περπάτημα συνεχίστηκε για μια σύντομη εξερεύνηση της υπόλοιπης πόλης και επιστροφή στο ξενοδοχείο για το ραντεβού μας.
Το υπερμοντέρνο κτίριο του ευρωκοινοβουλίου είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακό σαν κατασκευή αλλά δεν με πείθει για κάτι παραπάνω.
Μετά από έναν σύντομο σωματικό έλεγχο ο οποίος προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν πολύ πιο απλός από τον έλεγχο ασφαλείας του αεροδρομίου, και αφού απομυθοποιήσω και από κοντά το "μεγαλείο" της ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, περνάμε στους εσωτερικούς χώρους."Ώστε εδώ είναι που κάνουν τις μεγάλες διαπραγματεύσεις; Εδώ είναι που παίρνονται οι σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας; Από εδώ βγαίνουν τα νομοσχέδια οι συνθήκες και οι κανόνες;"
Αφού περάσουμε τους ψυχρούς διαδρόμους με μόνη διακόσμηση τους τις σημαίες απ' όλες τις χώρες μέλη, οδηγούμαστε επιτέλους στην αίθουσα μας.Εκεί η χαμογελαστή υπάλληλος της κομισιόν θα έρθει και θα μαζέψει όλες τις ταυτότητές μας για να τις περάσουν από εξονυχιστικό έλεγχο και να ψάξουν όπως μας είπε ένα ένα τα ονόματα μας στα αρχεία του ευρωπαϊκού μητρώου. Και τι θα βρουν;
Η ομάδα συζήτησε με τους διάφορους ευρωβουλευτές για τους προβληματισμούς της για περίπου μια ώρα.
Από τα πιο σημαντικά που άκουσα και με βοήθησε να απομυθοποιήσω ακόμα πιο πολύ το όλο ευρωσκηνικό ήταν η φράση "εδώ μέσα αν μας δείτε να μιλάμε μεταξύ μας, δεν θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε τις πολιτικές πεποιθήσεις κανενός ευρωβουλευτή γιατί όλοι μας λέμε το ίδιο. Δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά, δεν υπάρχουν διαφορές."
"Μήπως αυτή η ομοφωνία σημαίνει πως δεν υπάρχει και ελπίδα;" ήμουν έτοιμος να του πω αλλά ως καλεσμένος δεν θα ήταν σωστό να πάρω θέση.
Αφού τελείωσε ο διάλογος, η ξενάγηση των εγκαταστάσεων συνεχίστηκε καταλήγοντας μέσα στην κεντρική αμφιθεατρική αίθουσα του κοινοβουλίου οπού γινόταν και μία συνεδρίαση.
Φεύγοντας, περάσαμε από το μαγαζάκι με τα σουβενίρ οπού μπορούσες να βρεις τα πάντα με την ευρωπαϊκή σημαία. Κουμπαράδες, φλυτζάνια, μπλούζες, καραμέλες.. τα πάντα!
Αυτό που δεν κατάλαβα και που μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβω είναι γιατί ανάμεσα στα μικρά αναμνηστικά σημαιάκια βρίσκεται και η αμερικάνικη σημαία; Μάλλον κάτι μου έχει ξεφύγει στην όλη υπόθεση.
Η βραδιά συνεχίστηκε σε βελγικό εστιατόριο και στη συνέχεια για ποτό σε κουβανέζικο... ναι κουβανέζικο μπαρ. Κομισιόν σου λέει μετά...

Η επόμενη μέρα αξιοποιείται με μια μονοήμερη εκδρομή στην ονειρική Αμβέρσα - Antwerp και έτσι θα έχω και την ευκαιρία να συναντήσω μια πρώην συνάδελφο και πολύ καλή μου φίλη που έχω να δω εδώ και δέκα χρόνια.
Η Αμβέρσα είναι το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας αλλά για πολλούς είναι γνωστή και ως ως "Διαμαντούπολη" αφού συγκεντρώνει τα περισσότερα διαμαντοπωλεία του Βελγίου αλλά και της Ευρώπης.Η γενέτειρα του Ρούμπενς μας υποδέχεται με έναν διαφορετικό αλλά πάντα εντυπωσιακό σταθμό τρένου που καταφέρνει και συνδυάζει το σύγχρονο με το κλασσικό σε πλήρη αρμονία. Λίγα μέτρα από τον κεντρικό σταθμό βρίσκεται ο - κατά τους Βέλγους μεγαλύτερος - ζωολογικός κήπος της Ευρώπης μόνο που ο περιορισμένος μου χρόνος δεν μου επιτρέπει να το τεκμηριώσω.
Η δεύτερη εντύπωση της πόλης όμως με προβληματίζει λίγο αφού διασχίζοντας τις κεντρικές λεωφόρους αντικρίζω τα πρώτα από τα πολλά καταστήματα διαμαντιών...
Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα ρεπορτάζ που είχα δει τα σχολικά μου χρόνια σχετικά με το βρώμικο εμπόριο διαμαντιών, τις αιματοχυσίες, την σκλαβιά και τους εμφύλιους... πολύ πριν το κινηματογραφικό "Ματωμένο διαμάντι", που έγινε αφορμή να μου γίνει αποκρουστικός ο συγκεκριμένος "πολύτιμος" λίθος αλλά και να χάσει την όποια άξια του για μένα.Οι καλύτερες εντυπώσεις όμως δεν αργούν να επανέλθουν όταν μπαίνω στην παλιά πόλη της Αμβέρσας. Εδώ επικρατεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση πολύ πιο πολύτιμη από τα διαμάντια. Γύρω από κάθε πλατεία βλέπω συγκεντρωμένους διάφορους καλλιτέχνες οι οποίοι άθελα τους μου θυμίζουν μια άλλη αγαπημένη μου καλλιτέχνιδα που έχει το μοναδικό χάρισμα να μεταφέρει την τέχνη από τους δρόμους στον κυβερνοχώρο. Θα ήθελα πολύ να δει κι αυτή αυτά που βλέπω... είμαι σίγουρος πως θα είχε πολλά να "ζωγραφίσει" και να μεταφέρει.Η Αμβέρσα μετράει περίπου 1000 χρόνια ιστορίας, κάτι που διαπιστώνεται εύκολα από τα παλιά τις κτίρια, καθεδρικούς ναούς και κάστρα που συναντά κανείς από την αρχή της πόλης μέχρι και το λιμάνι.Στο λιμάνι θα συναντήσω και την φίλη μου με την οποία μετά τις πρώτες μας αναμενόμενες συγκινήσεις θα κάνουμε βόλτα παρέα σαν να μην είχαν περάσει δέκα χρόνια.
"Εδώ είναι το άγαλμα του Ρωμαίου στρατιώτη που σκότωσε τον Γίγαντα που αποκεφάλιζε όσους ψαράδες περνούσαν το ποτάμι χωρίς να του καταβάλουν τον φόρο που τους είχε επιβάλει" μου λέει χαμογελώντας. "Έναν τέτοιον χρειαζόμαστε κι εμείς στην Ελλάδα για να αναλάβει τον γίγαντα με τους αυξανόμενους φόρους μας" της λέω και γελάμε.Μια σύντομη στάση για το απαραίτητο ζεστό κρασί που μας θυμίζει τις παλιές εποχές μας στην Αθήνα και η ώρα της επιστροφής γίνεται πλέον καταπιεστική χωρίς να μου αφήνει περιθώρια ούτε για μια επίσκεψη στο μουσείο του Ρούμπενς.
Χαιρετώ την όμορφη αυτή στιγμή και πόλη και αποχωρώ για Βρυξέλλες και την πτήση της επιστροφής. Σύντομο ταξίδι.. σκέφτομαι.. αλλά άξιζε πραγματικά.

19/12/07

Η πόλη - Άρωμα του Ρήνου

Έχει ήδη σκοτεινιάσει αλλά στον κεντρικό σταθμό η κινητικότητα θυμίζει μέρα μεσημέρι. Λίγους ορόφους πιο κάτω ο σταθμός μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο υπόγειο εμπορικό κέντρο με όλων των ειδών μαγαζιά, μπαρ και εστιατόρια.
«πριν φύγουμε για το σπίτι έλα λίγο να δεις κάτι» μου λένε οι φίλοι μου και αφού διασχίσουμε τους συνωστισμένους από κόσμο διαδρόμους βγαίνουμε και πάλι στην επιφάνεια οπού θα έχω και την πρώτη μου ξενάγηση. Ο περίφημος και επιβλητικότατος καθεδρικός ναός της πόλης με περιμένει φωτισμένος στο κέντρο της κεντρικής πλατείας. Αυτός είναι ο Άιφελ της Κολονίας μου λένε αν και το διαπιστώνω κι εγώ αφού το έμβλημά του βρίσκεται σε όλα τα τουριστικά μαγαζιά της περιοχής. Με τα δύο του καμπαναριά/πύργους ύψους 157 μέτρων το κάθε ένα, ο ναός αυτός προσφέρει και την καλύτερη πανοραμική θέα της πόλης.Είναι αργά όμως τώρα για παραπάνω και είμαι και συναχωμένος οπότε θα προτιμήσω τουλάχιστον λίγες ώρες ξεκούρασης πριν αρχίσω τις καθημερινές μου καθιερωμένες εξορμήσεις.Από την επόμενη κιόλας μέρα και ως δια μαγείας το κρύωμα μου είναι παρελθόν η τουλάχιστον η ψυχολογία μου ως επισκέπτης σε ξένη χώρα μπορεί να συνέβαλε για να μην εκδηλωθεί.Με θερμοκρασίες ακόμα πιο χαμηλές από αυτές που συνάντησα στην Γαλλία αλλά και με πάρα πολύ βροχή κατά τη διάρκεια της ημέρας αρχίζουν οι εξερευνήσεις στην πόλη.
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αυτό το κομμάτι της Γερμανίας και όλα είναι πολύ καινούργια για μένα. Το όλο σκηνικό δεν θυμίζει καθόλου το Παρίσι αλλά ούτε και Βερολίνο που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί γιατί ένας από τους λόγους που επέλεξα τον συγκεκριμένο προορισμό ήταν να γνωρίσω κάτι το διαφορετικό.Από άποψη αρχιτεκτονικής, η Κολονία δεν κατάφερε να γλιτώσει από την άσχημη πλευρά της ιστορίας αφού όπως έμαθα το 95% της πόλης καταστράφηκε κατά τον 2o παγκόσμιο πόλεμο. Λίγα είναι τα κτίρια αυτά που καταφέρνουν να θυμίσουν το ένδοξο παρελθόν της, μεταξύ άλλων κάποια μπαρόκ, ροκοκό και γοτθικά όπως και ελάχιστοι ρωμαϊκοί τοίχοι και πύλες.Με συνολικό πληθυσμό κάτω του ενάμισι εκατομμυρίου, η Ρωμαϊκής καταγωγής μητρόπολη εκτός από τους πιο ήπιους ρυθμούς της φαίνεται πως δεν έχει και τίποτα να ζηλέψει από καμία άλλη μεγάλη πόλη. Με άρτιο συγκοινωνιακό δίκτυο ισάξιο μεγάλων πρωτευουσών η πρόσβαση και η μεταφορά είναι πανεύκολη αφού όλα είναι συγχρονισμένα και απλοποιημένα χάρη στο λειτουργικότατο «τραμ» που ουσιαστικά είναι ένας συνδυασμός τραμ, μετρό, τρένου και λεωφορείου.Η γενέτειρα του Όφενμπαχ και της Barcarolle, του Karlheinz Stockhausen αλλά και της περίφημης κολόνιας του 18ου αιώνα είναι επίσης και η πόλη που φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα καρναβάλια του κόσμου το οποίο στην μοντέρνα του μορφή μετράει περίπου 178 χρόνια.
Έντονη η παρουσία της τέχνης και σ’ αυτή την Ευρωπαϊκή πόλη. Πολλά μουσεία εκ των οποίων το Μουσείο Ludwig, το Μουσείο Εφαρμοσμένης Τέχνης, το Μουσείο Μπύρας αλλά και το Μουσείο Σοκολάτας… Ναι ναι, μουσείο Σοκολάτας το οποίο θα μπορούσα άνετα να το αποκαλέσω το Μουσείο Επίγειου Παράδεισου γιατί εκτός του τροπικού κλειστού κήπου που διαθέτει για την καλλιέργεια κακαόδεντρων, και εκτός του ολοκληρωμένου εργαστηρίου παραγωγής έχει και ένα περίφημο σιντριβάνι σοκολάτας που μετά από μια επίσκεψή είναι πολύ δύσκολο να το αποχωριστείς.
Από γερμανική γαστρονομία τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Αν και δοκίμασα διάφορα τοπικά πιάτα, εκεί κυριαρχούν κυρίως οι μπύρες, το λάχανο, οι πατάτες και φυσικά τα λουκάνικα.Η πρώτη μου επίσκεψη και γενικότερη εικόνα της πόλης πραγματοποιείται σε ποταμόπλοιο που κάνει μια μικρή κρουαζιέρα στον Ρήνο. Το πλοίο σαν ένα τεράστιο πλωτό εστιατόριο, προσφέρει φαγητό, καφέ και πότο για να απολαύσει κανείς την διαδρομή και την θέα με την άνεσή του. Ούτως η άλλως δεν τίθεται θέμα να μείνει κανείς για πολύ ώρα στο ανοιχτό κατάστρωμα με τέτοιο καιρό. Ήμουν ό μόνος που ανέβηκε για μια σύντομη φωτογραφία και όταν γύρισα ένιωσα να με κοιτάζουν περίεργα. Η διαδρομή είναι μαγική αφού διασχίζοντας το ποτάμι μπορείς να δεις όλη την πόλη πανοραμικά και από τις δύο όχθες της. Αφού φτάσαμε κοντά σε ένα κάστρο, το ποταμόπλοιο έκανε στροφή και κατευθύνθηκε και πάλι προς το λιμάνι. Κατά την διάρκεια της επιστροφής μας, μου επιφυλάσσεται και μία έκπληξη. Επισκέφθηκε το ποταμόπλοιο μας ο Άγιος Βασίλης τους! Και λέω «τους» γιατί γι’ αυτούς είναι ο Άγιος Νικόλας, Νικολάους, εξ’ ου και το Santa Clause. Σήμερα είναι 6 Δεκεμβρίου, άρα του Αγίου Νικολάου, σ’ εμάς όσο και στους Γερμανούς. Και να λοιπόν και τα παραδοσιακά τους τραγούδια και να και το ακορντεόν να συνοδεύει τον Άγιο Νικόλα που περιφερόταν με το μικρόφωνο από τραπέζι σε τραπέζι καλώντας τους επιβάτες να συμμετέχουν στο τραγούδι. "Nicolaus, Nicolaus" όλοι μαζί και κάτι άλλα που δεν καταλάβαινα. Εφιάλτης! "Θα έρθει σε εμένα και θα τραγουδήσω πλειμπακ" σκέφτηκα ως μια πιθανή λύση, όπως ακριβώς συνηθίζουν οι δικοί μας τραγουδιστές σε τηλεοπτικές εκπομπές! αλλά πως;; και πως είναι δυνατόν το τραγούδι αυτό να διαρκεί τόση ώρα. 15 ολόκληρα λεπτά και όλοι Νικολάους Νικολάους! Η στιγμή έφτασε και αναπόφευκτα αναγκάστηκα και τραγούδησα κι εγώ κάτι με την μέθοδο των στρουμφ… η οποία να προσθέσω πως εκτός του ότι κάλυψε την υποχρέωσή μου, απέσπασε και χειροκρότημα από τα γύρω τραπέζια!
Εκτός από εμένα όμως, στην μουσική σκηνή της Κολονίας επικρατούν λίγο απ’ όλα. Συναυλίες κλασσικής μουσικής στο μέγαρο μουσικής, μιούζικαλ όπως προς μεγάλη μου έκπληξη το ανατριχιαστικό "The Ring" αλλά και η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τον Μιλτιάδη Παπαστάμου που διαφημιζόταν παντού με αφίσες!Και μιας και το ανέφερα δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για το ελληνικό στοιχείο το όποιο γνώρισα μέσω των γερμανών μου φίλων. «Σου έχουμε μια έκπληξη σήμερα» μου είπαν κατά την διάρκεια νυχτερινής βόλτας στην πόλη. Χωρίς να προλάβω να σκεφτώ τι ακριβώς έχουν σχεδιάσει με φέρνουν σε ένα ελληνικό σουβλατζίδικο για να φάμε. «Μα είμαι στην Γερμανία, σε ελληνικό θα φάμε;;;». Σε ελληνικό λοιπόν με έλληνα ιδιοκτήτη και υπαλλήλους, ελληνική μουσική αλλά και αρκετούς έλληνες πελάτες. Αν δεν κοιτούσα έξω από το παράθυρο θα μπορούσα άνετα να πιστέψω πως αυτή την στιγμή βρισκόμουν Ελλάδα και όχι Γερμανία. Και αφού επέμεναν να τους παραγγείλω εγώ τα δικά τους στα ελληνικά και το διασκέδασαν λεπτό προς λεπτό, φάγαμε και αποχωρίσαμε από την «πατρίδα». Η έκπληξη όμως δεν θα μπορούσε να είχε τελειώσει ακόμα. Σειρά είχε ένα ελληνικό καφέ ή μάλλον καφενείο στο κέντρο της πόλης το οποίο ήταν γεμάτο από έλληνες αλλά και ελληνίδες όλων των ηλικιών. Μια περίεργη κατάσταση και αρκετά στενάχωρη γιατί τα πρόσωπα που έβλεπα φαινόντουσαν να περνούν ένα είδος κατάθλιψης, ενδεχομένως μιας έντονης νοσταλγίας. Η πλειοψηφία τους δεν πολυμιλούσε και απλά καθόντουσαν και χάζευαν, άλλοι έξω τον δρόμο και άλλοι ένα γνωστό ελληνικό κανάλι την δορυφορικής τηλεόρασης. Μπορεί όμως αυτού του είδους η διασκέδαση να ήταν γι αυτά τα άτομα απαραίτητη και ακόμα και αυτή η μικρή επαφή με το ελληνικό στοιχείο να τους είναι λυτρωτική.
Οι γερμανοί φίλοι μου, μου λένε για πολλούς έλληνες φίλους και γείτονές τους που έφυγαν και επέστρεψαν στην Ελλάδα τώρα τελευταία. Τώρα, μου λένε, η μεγαλύτερη μειονότητα στην Κολονία είναι οι Τούρκοι η οποία όμως κοντεύει να γίνει πλειοψηφία αφού πλησιάζει δειλά δειλά το 40% του συνολικού πληθυσμού της πόλης. «Δηλαδή θα ξεπεράσουν και τους Γερμανους;». «Ακριβώς, θα πάρουν και την ίδια την κυβέρνηση σιγά σιγά... οπότε καταλαβαίνεις τώρα τον αληθινό λόγο ένστασης της Γερμανικής κυβέρνησης σε ότι αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση».Η περιήγηση συνεχίζει σε τουρκική για να μη πω τουρκοκρατούμενη περιοχή της πόλης. Εδώ όλα, όλα όμως, είναι τουρκικά. Μαγαζιά, εστιατόρια, πινακίδες και φυσικά οι κάτοικοι. Ακόμα και το εμπορικό τους κέντρο. Έχουν μεταμορφώσει ολόκληρη την συνοικία στα μέτρα τους για να μην νιώθουν ξένοι. Εδώ θυμάμαι έναν Τούρκο φίλο που μου έλεγε, «εγώ εκτός Τουρκίας, μόνο στην Γερμανία νιώθω άνετα» και μετά από αυτό πού βλέπω τον καταλαβαίνω.Τα προβλήματα όμως της Γερμανίας δεν αφορούν μόνο τους μετανάστες. Μετά από πολλές συζητήσεις διαπιστώνω πως και αυτοί περνάνε μια πολύ δυνατή κρίση. Άτομα με αντικειμενικά πολύ καλούς μισθούς για την χώρα τους μου μιλάνε για την ακρίβεια και για την αισχροκέρδεια που επικρατεί. Δεν είναι ανάγκη να τους μιλήσω για την Ελληνική πραγματικότητα γιατί αυτά που μου λένε είναι τα ίδια. «Όλα ακριβαίνουν από μήνα σε μήνα, ακόμα και τα βασικά» μου λένε, και πως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. «Οι δουλειές έχουν καταντήσει πολύ δύσκολες και πρέπει κανείς να υποκύψει σε σκλαβιά για να μπορέσει να τις κρατήσει. Δεν ζούμε πια στην Γερμανία που ζούσαμε» προσθέτουν αγανακτισμένοι. Τελικά φαίνεται πως δεν διαφέρουμε και τόσο αλλά όχι πως αυτό με παρηγορεί.
Τις υπόλοιπες μέρες οι βραδινές βόλτες άρχιζαν πάντα από τα χριστουγεννιάτικα πανηγύρια, τα περίφημα "Weihnachtsmärkt". Έξι στο σύνολό τους, μοιρασμένα σε 6 κεντρικές πλατείες της πόλης οπού μπορούσε κανείς να πάει για ψώνια, να φάει λουκάνικα μήκους μισού μέτρου (δεν υπερβάλω) και φυσικά να πιει το περιβόητο ζεστό κρασί, το θαυματουργό "Glühwein"! Λέω θαυματουργό γιατί ένα μόνο ποτηράκι αρκεί για να σε κάνει να μην κρυώνεις καθόλου... Σε ένα από αυτά μάλιστα, κάποιοι τσιγγάνοι από Βουλγαρία εκτέλεσαν το ελληνικό Μπαρμπαγιάννη κατόπιν παραγγελίας των φίλων μου για τον Έλληνα προσκεκλημένο τους.Υπήρχε και άλλο ένα χριστουγεννιάτικο πανηγύρι όμως που ξεχώριζε πολύ από τα άλλα. Το Weihnachtsmärkt του Μεσαίωνα οπού όλοι και όλα ήταν σε μεσαιωνικούς ρυθμούς. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Μεσαιωνικές ενδυμασίες, παιχνίδια, φαγητά, χοροί και τραγούδια κατάφερναν να σε ταξιδέψουν στο παρελθόν. Μια αξέχαστη εμπειρία.
Μην ξεχνάμε πως η Γερμανία είναι και η γενέτειρα της πλειοψηφίας των χριστουγεννιάτικων εθίμων πολύ πριν τα υιοθετήσει η Αμερική και μετέπειτα με την σειρά της η υπόλοιπη Ευρώπη. Από το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, την στολή του Άγιου Βασίλη μέχρι και πολλά από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που τραγουδάμε σήμερα είναι γερμανικής καταγωγής. Τα Χριστούγεννα είναι παντού αισθητά εδώ και τα γιορτάζουν τόσο έντονα που νομίζεις πως είναι ανήμερα Χριστουγέννων κάθε μέρα.Επόμενη στάση στο πρώτο μαγαζί κολόνιας απ’ όπου και βγήκε το γνωστό Eau de Cologne. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς γνωρίζουμε ήδη την περίφημη 4711 αλλά εγώ προσωπικά δεν ήξερα πως αυτή η ονομασία προέρχεται από τον αριθμό της οδού που βρίσκεται και το ιστορικό αυτό μαγαζί. Και εκεί, πάλι ένα σιντριβάνι κολόνιας στην είσοδο οπού μπορεί κανείς να βουτήξει τα χέρια του και να δοκιμάσει το άρωμα. Κρίμα που δεν ήταν σοκολάτα… Η γνωστή των φίλων μου και ιδιοκτήτρια του μαγαζιού που θύμιζε κάτι από Bettie Davies, αφού μου συστήθηκε μου έκανε και μια προσωπική ξενάγηση στον χώρο την οποία δέχτηκα πιο πολύ από ευγένεια. «Από εδώ έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες» μου λέει δείχνοντάς μου την φωτογραφία της Σοφίας Λόρεν, «και η κολόνια αυτή έχει και θεραπευτικές ιδιότητες αφού όταν την τρίψεις στο μέτωπό σου, σου περνάει ο πονοκέφαλος» μου εξηγεί χαμογελαστά. Τελικά η ξενάγηση αυτή ήταν ενδιαφέρουσα παρόλο που προσωπικά δεν μου αρέσει η μυρωδιά της συγκεκριμένης κολόνιας αλλά και καμίας άλλης που μύρισα της ίδιας εταιρείας.
Οι μέρες όμως πέρασαν και ήρθε και πάλι η μέρα της αναχώρησης και της επιστροφής.
Βαλίτσες και πάλι έτοιμες, αυτή τη φορά με αρκετή δυσκολία για να κλείσουν και ετοιμασία για το αεροδρόμιο! Ένα σύντομο όμως τηλεφώνημα από Ελλάδα θα μου τα άλλαζε όλα. «φαντάζομαι θα άκουσες πως αύριο με την γενική απεργία θα ακυρωθούν όλες οι προγραμματισμένες πτήσεις από και προς Ελλάδα»
Δεν είχα ακούσει όμως γιατί είχα χάσει για πολλές μέρες επαφή με το Ιντερνετ και πόσο μάλλον με τον έξω κόσμο. Κάποιες ώρες πανικού και προσπάθειας να μάθω νεότερα τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Γερμανική αεροπορική εταιρία μέχρι που με ενημερώνουν πως η πτήση μου μεταφέρθηκε 24 ώρες μετά. Κανένα πρόβλημα, σκέφτομαι, εκτός από το γεγονός πως σε 2 μέρες έχω κι άλλο προγραμματισμένο ταξίδι στο εξωτερικό και αυτό σημαίνει ελάχιστες μέρες στην Αθήνα… Η συγκεκριμένη μέρα πέρασε πολύ ευχάριστα αφού επί ευκαιρίας τα παιδιά μου έκαναν έκπληξη έναν τελευταίας στιγμής δείπνο με ελληνική – μαγειρεμένη από τους ίδιους - κουζίνα. «Βρε μανία αυτά τα παιδιά με τα ελληνικά φαγητά» σκέφτηκα χαμογελώντας, και στη συνέχεια απόλαυσα την δικιά τους εκδοχή του μουσακά…
Για άλλη μια φορά ένα μεγάλο Danke Schön στους καλούς μου φίλους που συνέβαλαν και έκαναν αξέχαστο το ταξίδι αυτό.

Σε λίγες ώρες η αναχώρηση για αεροδρόμιο και η προσωρινή… επιστροφή στην Αθήνα.
Επόμενος σταθμός, Βέλγιο